Το Ντουμπάι είναι μια πόλη που σε θαμπώνει . Όμως, αν θέλεις πραγματικά να νιώσεις την «ψυχή» αυτής της γης, πρέπει να αφήσεις πίσω σου τους ουρανοξύστες και να κατευθυνθείς προς τα ανατολικά. Εκεί που η άσφαλτος τελειώνει και ξεκινά το απόλυτο, απέραντο πορτοκαλί.
Ντουμπάι: Γιατί το σαφάρι στην έρημο είναι εμπειρία ζωής
Η περιπέτεια ξεκίνησε νωρίς το απόγευμα. Καθώς το 4×4 άφησε τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο, ο οδηγός μας σταμάτησε για να ξεφουσκώσει ελαφρώς τα λάστιχα – μια απαραίτητη ιεροτελεστία για να «πατάει» το αυτοκίνητο στην ψιλή άμμο. Μόλις μπήκαμε στο Dubai Desert Conservation Reserve, η ηρεμία του τοπίου διακόπηκε από την αδρεναλίνη.
Το dune bashing δεν είναι απλώς μια διαδρομή· είναι ένας χορός με τη βαρύτητα. Το αυτοκίνητο γλιστρούσε στις πλαγιές των αμμόλοφων, ανέβαινε σε κορυφές που έμοιαζαν έτοιμες να καταρρεύσουν και κατέβαινε με κλίσεις που έκοβαν την ανάσα. Από το παράθυρο, το μόνο που έβλεπες ήταν σύννεφα χρυσής σκόνης και τον ορίζοντα να στροβιλίζεται. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο απρόβλεπτη και ταυτόχρονα γοητευτική μπορεί να είναι η φύση.
Το xρυσό ηλιοβασίλεμα
Όταν ο κινητήρας έσβησε στην κορυφή ενός από τους ψηλότερους αμμόλοφους, η σιωπή που ακολούθησε ήταν σχεδόν εκκωφαντική. Ήταν η ώρα του ηλιοβασιλέματος. Η άμμος άλλαζε χρώματα κάθε λεπτό: από λαμπερό κίτρινο σε βαθύ κεχριμπάρι και, τέλος, σε ένα απαλό βιολετί. Βγάζοντας τα παπούτσια μου, ένιωσα την άμμο –τόσο λεπτή που έμοιαζε με πούδρα– να γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Ήταν ακόμα ζεστή από τον ήλιο της ημέρας. Σε εκείνο το σημείο, με τον ήλιο να βυθίζεται αργά πίσω από τους αμμόλοφους, το Ντουμπάι των ρεκόρ Guinness έμοιαζε με μακρινή ανάμνηση. Εκεί υπήρχε μόνο το φως, ο άνεμος και η απεραντοσύνη.
Tip: Μην προσπαθήσετε να βγάλετε την τέλεια φωτογραφία όλη την ώρα. Αφήστε την κάμερα για δέκα λεπτά και απλώς κοιτάξτε τον ορίζοντα. Η ενέργεια της ερήμου είναι κάτι που δεν αποτυπώνεται σε pixels.
Στον καταυλισμό των Βεδουίνων: Μια γεύση παράδοσης
Καθώς έπεφτε το σκοτάδι, κατευθυνθήκαμε προς έναν παραδοσιακό καταυλισμό (bedouin camp), στολισμένο με χαλιά και χαμηλά τραπέζια. Η υποδοχή ήταν η επιτομή της αραβικής φιλοξενίας: ζεστός αραβικός καφές (gahwa) αρωματισμένος με κάρδαμο και φρέσκοι χουρμάδες.
Το δείπνο buffet περιλάμβανε τα πάντα – από παραδοσιακό hummus και tabbouleh μέχρι καλοψημένο shish tawook και αρνάκι που έλιωνε στο στόμα. Η μυρωδιά του ναργιλέ και των μπαχαρικών αναμειγνυόταν με τον δροσερό νυχτερινό αέρα της ερήμου. Οι παραστάσεις ξεκίνησαν με τον εντυπωσιακό χορό Tanoura, όπου ο χορευτής περιστρέφεται ασταμάτητα σαν δερβίσης, με τη φωτιζόμενη στολή του να δημιουργεί ψυχεδελικά σχήματα στο σκοτάδι. Ακολούθησε η χορεύτρια της κοιλιάς, που με τις κινήσεις της παρέσυρε τους πάντες στον ρυθμό της Ανατολής.
Το highlight της εμπειρίας, ωστόσο, ήρθε στο τέλος. Για λίγα λεπτά, όλα τα φώτα του καταυλισμού έσβησαν. Σκοτάδι απόλυτο. Σήκωσα το κεφάλι και είδα έναν ουρανό που δεν υπάρχει στις πόλεις. Χιλιάδες αστέρια, τόσο φωτεινά που ένιωθες ότι θα μπορούσες να τα αγγίξεις.
Σε εκείνη την παύση, ανάμεσα στη ζεστασιά της φωτιάς και την παγωνιά της νυχτερινής ερήμου, κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι της ερήμου είναι τόσο δεμένοι με αυτόν τον τόπο. Η έρημος δεν είναι άδεια· είναι γεμάτη ιστορίες, σιωπή και μια πρωτόγονη ελευθερία.
Το σαφάρι στο Ντουμπάι δεν είναι απλώς μια τουριστική δραστηριότητα. Είναι η μετάβαση από το μέλλον (την πόλη) στο παρελθόν (την παράδοση). Είναι η υπενθύμιση ότι, όσο ψηλά κι αν χτίσουμε, η γη κάτω από τα πόδια μας παραμένει άγρια, όμορφη και ανίκητη.
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο αργά το βράδυ, με τους κόκκους της άμμου ακόμα στα ρούχα μου, ένιωθα πιο γεμάτος από κάθε επίσκεψη σε εμπορικό κέντρο. Η έρημος σου χαρίζει κάτι που τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν: μια στιγμή απόλυτης σύνδεσης με το στοιχειώδες.
Ακολουθήστε τη Μαρκέλλα Σαράιχα στα social media