«Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» στο Θέατρο Σταθμός

Η παράσταση του Θεάτρου Σταθμός, που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, ανεβαίνει ξανά για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Μετά τον “Γάμο” του Μάριου Ποντίκα, ο Κώστας Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί ξανά στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μια εκλεκτή ομάδα ηθοποιών στη μαύρη κωμωδία του Ροζέ Βιτράκ ”Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία”. Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το πρώτο ανέβασμα από τον Κάρολο Κουν του κλασικού πλέον έργου που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δείγματα του σουρεαλιστικού θεάτρου.

«Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» στο Θέατρο Σταθμός

Η οικογένεια Πομέλ γιορτάζει τα γενέθλια του μοναχογιού της Βικτόρ. Καλεσμένοι τους είναι οι οικογενειακοί τους φίλοι Μανιώ, ένας αχαλίνωτος ερωτικά στρατηγός και μια γοητευτική κυρία με εντερικά προβλήματα που φτάνει στο σπίτι απρόσκλητη. Ο Βικτόρ, ενώ κλείνει μόλις τα εννιά του χρόνια, είναι ένα παιδί με υπερφυσική ανάπτυξη, σωματική και διανοητική. Δεν έχει πια τίποτα να περιμένει καθώς τα ξέρει ήδη όλα. Περνώντας από την αθωότητα στην ενοχή, αποφασίζει να αποποιηθεί την ταυτότητα του παιδιού. Μέσα σε λίγες ώρες θα ανακαλύψει και θα αποκαλύψει σε όλους, μαζί με την εξάχρονη φίλη του Εστέρ, το ψέμα και την φαυλότητα των μεγάλων. Εκείνοι θα προσπαθήσουν να τον καταλάβουν, μα ο Βικτόρ θέλει να τον νιώσουν…

Την καινούργια μετάφραση του έργου υπογράφει ο Δημήτρης Ντάσκας (Η μετάφραση βραβεύτηκε στο Eurodram 2025).

Συντελεστές

Μετάφραση – δραματουργική συνεργασία: Δημήτρης Ντάσκας

Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου

Διανομή (με σειρά εμφάνισης): Βικτόρ: Μάνος Καρατζογιάννης, Λιλή: Μαριάννα Ντίρου, Εστέρ: Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη / Λυδία Πολυζώη, Εμιλί: Τζίνη Παπαδοπούλου, Σαρλ: Θανάσης Χαλκιάς, Τερέζ: Νεκταρία Γιαννουδάκη, Αντουάν: Θανάσης Βλαβιανός, Στρατηγός: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Ίντα: Αγγελική Μαρίνου

Σκηνικά: Βίκυ Πάντζιου

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Κινησιολογία: Ηλίας Χατζηγεωργίου

Μουσική – σύνθεση: Τηλέμαχος Μούσας

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Βοηθός σκηνοθέτη: Λυδία Πολυζώη

Βοηθός σκηνογράφου: Ναταλία Αστυπαλίτη Βίντεο προώθησης: Ηλίας Μόσχοβας

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Τrailer: https://youtu.be/GfvES_AXNUU?si=YCANTKLbGmyrLHll

Η παράσταση ΒΙΚΤΟΡ Ή ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ πραγματοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος

*Στη μουσική της παράστασης ακούγεται το Allegro from Sonata in G minor RV 28 / A.Vivaldi σε διασκευή και εκτέλεση Δάφνης Μούσα.

Πληροφορίες

Παραστάσεις : από 27 Σεπτεμβρίου έως και 9 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:15

Διάρκεια: 105 λεπτά

Προπώληση: Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία 2ος χρόνος | Εισιτήρια online! | More.com

Εισιτήρια: Κανονικό: 17€, Φοιτητικό: 15€,

Μειωμένο (Άνω των 65, Ανέργων, ΑμεΑ) και Ομαδικό (15 άτομα+): 12€, Ατέλεια: 10€

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

Τηλέφωνο κρατήσεων | πληροφορίες: 210 52 30 267

Έγραψαν για την παράσταση “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” (αλφαβητικά):

Το “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” κατέχει ξεχωριστή θέση στο παγκόσμιο ρεπερτόριο, μια που αποτελεί ένα από τα λίγα θεατρικά κείμενα που γέννησε το κίνημα του σουρεαλισμού. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου έχει στήσει μια παράσταση που υπακούει στο ρυθμό της σωματικής κωμωδίας, ενώ την ίδια ώρα αναδεικνύει το δραματικό υπόβαθρο του έργου. Ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ομώνυμο ρόλο επιδεικνύει μεγάλη ερμηνευτική γκάμα, περνώντας από την παιδική άγνοια στην ενήλικη αυτογνωσία και από την αθωότητα στην ενοχή, και δημιουργεί ένα υπέροχο δίδυμο με τη Εστέρ της Ηλέκτρας Φραγκιαδάκη. Oι δυο τους, τα δυο παιδιά της ιστορίας, καθοδηγούν τα γεγονότα μέχρι την τελική, τραγική κατάληξη. Γύρω τους οι υπόλοιποι ηθοποιοί ερμηνεύουν απολαυστικά τους ενήλικες ήρωες: Μαριάννα Ντίρου (Λιλή), Τζίνη Παπαδοπούλου (Εμιλί Πομέλ), Θανάσης Χαλκιάς (Σαρλ Πομέλ), Θανάσης Βλαβιανός (Αντουάν Μανιό), Δημήτρης Φραγκιόγλου (Στρατηγός), Νεκταρία Γιαννούδακη (Τερέζ Μανιό), και η Αγγελική Μαρίνου, που ξεχωρίζει στον άκρως κωμικό ρόλο της Ίντα.

ΑTHINORAMA TEAM, 6/05/2025, “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία”: η σουρεαλιστική σάτιρα… – Athinorama.gr

Ανάλογη αν και διαφορετική απαισιοδοξία εκφράζει ένα ακόμη έργο που εμφανίζεται την ίδια περίοδο (1928), το υπερρεαλιστικό τρίπρακτο του Ροζέ Βιτράκ Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία. Εδώ ο εννιάχρονος υπερμεγέθης πρωταγωνιστής θεωρείται εκπρόσωπος της αγνής νεότητας, όμως στην πραγματικότητα είναι ένα ανορίωτο θρασίμι με ευαισθησίες. Η περιγραφή του μεταφραστή Παύλου Μάτεσι, πως “ο Βικτόρ είναι ένα αίτημα για αλήθεια, γνησιότητα και ομορφιά”, απλώς κολακεύει μια συγκεκριμένη νοοτροπία που διεκδικεί να ρητορεύει ανέξοδα περί “προοδευτισμού”. Το έργο, που πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Κάρολο Κουν (1974-1975) και παίχτηκε φέτος στο Θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου, έχει εξίσου ένα θλιβερό τέλος. Ο Βικτόρ θα πεθάνει, μολυσμένος από την υποκρισία του οικογενειακού του περίγυρου, αφού όμως διαλύσει πρώτα τα πάντα γύρω του. (..) Θεωρούμε τη ζωτικότητα της νιότης αστείρευτη πηγή ελπίδας και προόδου – κι ας έχουμε ήδη υποθηκεύσει το μέλλον της.

Δημήτρης Αγγελής, Το Βήμα της Κυριακής, 1/06/2025

Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου σε συνδυασμό με την επιμελημένη κίνηση των ηθοποιών: Και πάμε στην άριστη σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου, ενός καλλιτέχνη πολύ χαμηλών τόνων που όντως του ταιριάζει η ρήση ότι «μιλάει μέσα από τη δουλειά του». Εργάστηκε πάνω στο κείμενο του Βιτράκ, είναι φανερό, και συντόνισε έναν πολυπρόσωπο θίασο προσφέροντας όντως θέατρο του παραλόγου χωρίς εκπτώσεις χωρίς συμβιβασμούς. (..) Συνεργάστηκε δημιουργικά με τον Ηλία Χατζηγεωργίου που φρόντισε για την κίνηση των ηθοποιών, θεμελιώδης παράμετρος όταν έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση παραφροσύνης. Και έντυσε την κίνηση αυτή με τους εύστοχους ήχους του Τηλέμαχου Μούσα μένοντας σταθερός στον στόχο του. Ανέδειξε τους ηθοποιούς του, έναν προς έναν, κανείς δεν έμεινε στην αφάνεια ή δεν παραμερίστηκε. (..) Η περίπτωση του ηθοποιού Μάνου Καρατζογιάννη: Τι να πω για αυτόν τον υπέροχο ηθοποιό, αυτόν τον υπηρέτη της υποκριτικής τέχνης, για αυτόν τον σκληρά εργαζόμενο καλλιτέχνη και διευθυντή του θεάτρου «Σταθμός» που κάθε φορά που τον βλέπω επί σκηνής είναι και καλύτερος, και πιο εξελιγμένος! Που όταν παίζει, εκπέμπει ολόκληρος μια απίστευτη ενέργεια, μια σπάνια ζωντάνια και θετικότητα που φτάνει κάτω στην πλατεία και αγκαλιάζει σαν απαλό, αραχνοΰφαντο πέπλο το κοινό… Και πάντα μέσα από ρόλους αξιώσεων, όπως αυτός τώρα του Βικτόρ που του πήγε γάντι τόσο με βάση την εμφάνισή του όσο και με βάση την ερμηνευτική του δεινότητα. Είναι κάτι που το λέω σπάνια: ο Καρατζογιάννης αξίζει να μελετηθεί ακαδημαϊκά ως περίπτωση ηθοποιού στο θέατρο. (..) Ο θίασος: Η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη που ενσάρκωσε την Εστέρ, φάνηκε από τις λεπτομέρειες κίνησης, εκφοράς λόγου και ερμηνείας, ότι είναι μια πολύπλευρα κατεργασμένη καλλιτέχνις, η Αγγελική Μαρίνου που είχε μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο – εκείνον του θανάτου, ο Θανάσης Βλαβιανός που τον είχε αρρωστήσει ψυχικά ο πόλεμος και οι συνέπειές του, η Νεκταρία Γιαννουδάκη, η χυμώδης και σκληρή ερωμένη, ο Θανάσης Χαλκιάς ο μοιχός και ο πατέρας που τιμωρεί και αυτοτιμωρείται, η Τζίνη Παπαδοπούλου, η σωστή σύζυγος που εθελοτυφλεί, ο Δημήτρης Φραγκιόγλου σε διπλή διανομή του στρατηγού και του γιατρού, ιδίως παίζοντας τον γιατρό ήταν ακόμα καλύτερος ειδικά στις αιχμηρές ατάκες του για τα παιδιά και η Μαριάννα Ντίρου ως Λιλή σε διαρκή δράση και απόγνωση.

Η επιλογή των κοστουμιών: Με την υπογραφή της Βασιλικής Σύρμα, εξαιρετικές οι ενδυματολογικές επιλογές (και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια όπως ήταν οι κάλτσες και τα αξεσουάρ μαλλιών) τόσο του Βικτόρ όσο και των όλων των υπολοίπων, χωρίς καμιά εξαίρεση! (..) Εύχομαι να συνεχιστεί από φθινόπωρο ούτως ώστε να έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτήν την υπέροχη παράσταση ακόμη περισσότεροι θεατές”.

Αποστόλου Μαρίνα, 2/01/2025, Θεατρικές Απόψεις

Για την πλέον ευφρόσυνη, διασκεδαστική παράσταση… Και όμως τόσο να διατηρεί το πνεύμα και την σουρεαλιστική διάθεση του Ροζέ Βιτράκ όταν έγραφε το έργο του, ” Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία”. Όπως την παρακολουθήσαμε με αμείωτο ενδιαφέρον και προκάλεσε στο έπακρον, τη χαλαρή μας διάθεση, στο Θέατρο ”Σταθμός” της οδού Βίκτωρος Ουγκό 55 – Μεταξουργείο, με την εμπνευσμένη, πρωτότυπη, ευρηματική σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου, (με Βοηθό σκηνοθέτη την Λυδία Πολυζώη), τη μετάφραση και δραματουργική επεξεργασία του Δημήτρη Ντάσκα και τις εξαιρετικές, υπερβατικές (κάποιες, κάποιους ηθοποιούς δεν τους έχουμε ξαναδεί με τόση αποδοτική κωμικότητα) ερμηνείες, των… Μάνου Καρατζογιάννη ( Πως να το κάνουμε. Του πάει ”γάντι” ο ρόλος! Σε μια ερμηνευτική άρση, σε μια από τις καλύτερες στιγμές του, είναι ο Βίκτορ του Βιτράκ). Με την Μαριάννα Ντίρου (η Λιλή, η υπηρέτρια, απολαυστική και εδώ η καλή ηθοποιός) , Την Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη (ως μικρή Εστέρ μας εντυπωσίασε με την υποκριτική της μεταμόρφωση) . Τζίνη Παπαδοπούλου, είναι η Έμιλι (ξέφυγε και ”ανέβηκε ” ερμηνευτικό επίπεδο, και δεν είναι εν δυνάμει κωμική ηθοποιός. Ή μήπως είναι και εμείς δεν το είχαμε καταλάβει!). Τερέζ, η Νεκταρία Γιαννουδάκη (πειστικότατη και.. επιθυμητή, όχι μόνο για τον Σάρλ),που τον ερμηνεύει εξωστρεφέστατα και με ελεγχόμενη κωμικότητα ο Θανάσης Χαλκιάς. Ο δε, Θανάσης Βλαβιανός ως Αντουάν, (Δεν εντυπωσιάζει μόνο, με την ερμηνευτική του ικανότητα, αλλά κυρίως με την μεταμόρφωση του σε έναν ιλαρότατο, υπερκινητικό, ψιλό τρελαμένο, που και κιθάρα παίζει και τραγουδάει! Άψογος!). Στον Στρατηγό ο Δημήτρης Φραγκιόγλου, (Αποδεικνύει για μια φορά ακόμη την αμεσότητα του και την αξιοπρόσεκτη ερμηνευτική του πρόσβαση στην κωμωδία). Έκπληξη η Αγγελική Μαρίνου ως Ίντα Νεκροβάρ, στον σημαντικό και καθοριστικό αυτό, μεταφυσικό χαρακτήρα του Βιτράκ. Και αν έχετε δει το έργο σε ένα από τα πολλά του ανεβάσματα, να δείτε και αυτή τη παράσταση, για να αντιληφθείτε πως μπορεί ένα πολυπαιγμένο έργο, να αποκτά φρεσκάδα, να βρίσκει αυτό το τόσο απαιτούμενο σήμερα ”Αλλιώς”, στο σύγχρονο μας Θέατρο. Από ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν και ξέρουν πως να το κάνουν.

Γιάννης Γαβρίλης, 16/05/2025

Το Θέατρο Τέχνης συστήνει τον «Βικτόρ» την περίοδο 1973-1974 σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία Καρόλου Κουν με τον Μίμη Κουγιουμτζή στον πρωταγωνιστικό ρόλο. (..) Η μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα κρατά τον έντονο σουρεαλισμό του έργου του Βιτράκ, φροντίζει να είναι ξεκάθαρο το στοιχείο της φάρσας και υπακούει στις ιδιαιτερότητες της γαλλικής και της ελληνικής γλώσσας. Μία φρέσκια μετάφραση που «ζωντανεύει» το σχεδόν εκατόχρονο έργο του Γάλλου δραματουργού. Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου δίνει νέα πνοή ζωής στο κείμενο. Η εποικοδομητική συνεργασία με τον μεταφραστή πετυχαίνει να σχολιαστεί όχι μόνο μέρος σημαντικών «πληγών» της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και θέματα παγκόσμιας κλίμακας. Και επειδή είναι γιορτή γενεθλίων δεν μπορεί να λείψει το παιχνίδι, ο χορός και το τραγούδι σε καίρια σημεία, έτσι ώστε ο ανυποψίαστος θεατής να «καταπιεί» πιο εύκολα τη μπουκιά του. Μέσα από τα πιο σοβαρά αστεία λέγονται οι πιο πικρές αλήθειες. Ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Βικτόρ μας επιτρέπει να τον χαρακτηρίσουμε ηθοποιό-χαμαιλέοντα, καθώς μεταμορφώνεται σε ένα αυθάδη και θρασύ εννιάχρονο αγόρι που ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα και κάνει την πρόκληση παιχνίδι. Το αθώο του βλέμμα ως παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο μας θύμισε έντονα έναν άλλον Βικτόρ που πριν πολλά χρόνια υποδύθηκε ο Δάνης Κατρανίδης στο Ανοιχτό Θέατρο την περίοδο 2003-2004 σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη και μετάφραση Αλέξανδρου Κοέν. Δίπλα του στις σκανταλιές η Εστέρ της Ηλέκτρας Φραγκιαδάκη, μία εξάχρονη παιδούλα που θέλει να «μπει» στον κόσμο των μεγάλων. Η ηθοποιός δεν πρόδωσε τον ρόλο της ούτε στιγμή. Αυθεντική και ειλικρινής επί σκηνής στα χέρια ικανού σκηνοθέτη μπορεί να εξελιχθεί σε πρωταγωνίστρια. Οι Τζίνη Παπαδοπούλου ως Εμιλί, Θανάσης Χαλκιάς Σαρλ, Νεκταρία Γιαννουδάκη Τερέζ και Θανάσης Βλαβιανός ως Αντουάν υποδύονται τους γονείς των παιδιών με τρυφερότητα, περηφάνια για αυτά, παρόλο που σαν γονείς έχουν διαφορετικό τρόπο εκδήλωσης της αγάπης τους. Οι κινήσεις των «μεγάλων» αποκαλύπτουν τα ένοχα μυστικά τους. Η «Εμιλί» δείχνει να είναι στον κόσμο της, η «Τερέζ» γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι των αισθήσεων, ο «Σαρλ» μάταια προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα και ο «Αντουάν» αν και γνωρίζει, παριστάνει πως δεν έχει ιδέα και αφήνεται στη λύτρωση της τρέλας. Ο Στρατηγός του Δημήτρη Φραγκιόγλου έχει το παράστημα που ταιριάζει σε έναν στρατιωτικό, εύστροφος και παιχνιδιάρης με τα παιδιά• στον ρόλο του γιατρού φροντίζει να κάνει το ιατρικό του καθήκον με χιουμοριστικές πινελιές. Η Μαριάννα Ντίρου ως Λιλή δίνει μία ξεχωριστή αύρα στον ρόλο της υπηρέτριας. Η εμφάνιση της Αγγελική Μαρίνου ως Ίντα είναι πολύ εντυπωσιακή, που η ερμηνεία της ξεδιπλώνει το ταλέντο της. Το πρόσωπό της καθρέφτης της ψυχής της και τα λόγια της προμήνυμα χαμού. Μπορεί να είναι όμορφη και πλούσια αλλά το ελάττωμά της την φέρνει σε μεγάλη αμηχανία. Το σκηνικό της Βίκυ Πάντζιου δίνει την εντύπωση αστικού διαμερίσματος της εποχής που γράφτηκε το έργο και έχει σαφή ένδειξη πως οι οικοδεσπότες επιθυμούν τη λιτότητα και θαυμάζουν τα όμορφα αντικείμενα. Ο σκηνικός χώρος μεταβάλλεται καθώς η πλοκή εξελίσσεται και οι χαρακτήρες μετακινούνται από την τραπεζαρία στο σαλόνι, στον κήπο, στην κρεβατοκάμαρα. Τα κοστούμια της Βασιλική Σύρμα αποτελούνται από προσεγμένα σύνολα και αξεσουάρ εποχής με ιδιαίτερη φροντίδα στα χρώματα και τα σχέδια ώστε η ηλικία, η κοινωνική θέση, το επάγγελμα, η οικονομική άνεση να είναι εμφανής και ταιριαστή στον κάθε χαρακτήρα. Η κινησιολογία του Ηλία Χατζηγεωργίου έδωσε τους ηθοποιούς τη δυνατότητα να κάνουν αβίαστα ισορροπημένους βηματισμούς ακόμη και υπό συνθήκες σπασμένων αντικειμένων να κοσμούν το πάτωμα. Η μουσική σύνθεση του Τηλέμαχου Μούσα εστιάζει στην ευδαιμονία εορταζόμενου και καλεσμένων, ενώ παράλληλα, «κεντρίζει» το μυαλό του Βικτόρ στο να κατανοήσει τους μεγάλους και να αντιδράσει ανάλογα. Τα ηχητικά εφέ που συνοδεύουν τις πράξεις των χαρακτήρων προκαλούν όχι μόνο αβίαστο γέλιο αλλά υπογραμμίζουν και τον τέλειο συγχρονισμό κίνησης και λόγου. Οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη είναι ο δυνατός κρίκος που συνδέει τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων καθώς η παγιωμένη καθημερινότητα τους ταράζεται πολύ δυνατά.

Κατερίνα Δημητροπούλου, Η Άποψή μας για την παράσταση «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Σταθμός –

Όπως και να έχει ο Βίκτορ μας κερδίζει αμέσως με την είσοδο του στη σκηνή, η παιγνιώδη διάθεση του μικρού σκανταλιάρικου παιδιού μαζί με την όπως πάντα αποκαλυπτική μεταμόρφωση του Μάνου, η προκλητική αθωότητα μαζί με την ξεκάθαρη υποκριτική δεινότητα του ηθοποιού δημιουργούν μια απολαυστική όσο και μεγάλου διαμετρήματος ερμηνεία που προσθέτει στη φαρέτρα του εκπλήσσοντας και εντυπωσιάζοντας μας για μια ακόμα φορά υποδυόμενος ίσως τον πιο δύσκολο και απαιτητικό ρόλο που υπάρχει εντός και εκτός σκηνής: το παιδί. Ένα ολωσδιόλου αθώο πλάσμα, γεννημένο τυχαία σε κάποια «οικογένεια» της οποίας την ενοχή, τα τραύματα και τις δυσλειτουργίες θα επωμιστεί σταδιακά σαν δικά του, θα κάνει πετσί του που επώδυνα θα διαχωρίσει το δικό του δέρμα από αυτό γεμίζοντας το πληγές, που δύσκολα θα απαλλαγεί από αυτό καμία φορά μέχρι και τον θάνατο του. Σύσσωμος ο θίασος των ηθοποιών δημιουργούν ένα μοναδικό, ασύγκριτης σκηνικής χημείας σύνολο το οποίο αλληλεπιδρά χαρίζοντας την ιδιαίτερη ποιότητα του σε όλες τις ξεκαρδιστικές και όχι μόνο δράσεις που επιτελεί. Κωμωδία και τραγωδία συμπλέουν αρμονικά με οδηγό τους πάντα τον σουρεαλισμό, την λεπτή ειρωνεία που αναδεικνύει καίριας σημασίας ζητήματα σχετικά με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών από ενήλικες που δεν έχουν διαπαιδαγωγηθεί οι ίδιοι καταπώς φαίνεται σωστά, τη διαφθορά και υποκρισία του μεμπτού οικογενειακού βίου ο οποίος καταχωνιάζει αδιάντροπα τα εκάστοτε μυστικά και ψέματα κάτω από το χαλί στο οποίο παίζουν αμέριμνα τα τέκνα του με συνέπεια όταν τα τελευταία πάνω στο παιχνίδι τους έρχονται αντιμέτωπα μαζί τους να επισύρουν την οργή των γονέων τους.

Έλλη Παγώνα Διακογιάννη, 18/05/2025, Είδαμε την παράσταση «Βίκτορ ή τα παιδιά στη εξουσία» στο θέατρο Σταθμός

Την εξαιρετική (εξαιρετική, όμως) μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα χρησιμοποιεί ως όπλο και χρονόμετρο της σκηνοθεσίας του ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, θέτοντας εξ αρχής τον διττό και στα όρια της διπολικής διαταραχής τόνο του έργου, με το πιο μακάβριο τραγουδάκι γενεθλίων που έχετε ακούσει ποτέ και το οποίο με τη ρυθμική και τονική εναλλαγή του παγώνει το αίμα μέσα στα πρώτα μόλις λεπτά. Την ίδια -χορευτική λες- ακρίβεια αποσπά και από τους υπέροχους ηθοποιούς του, οι οποίοι με όπλο τους τον λόγο και το κείμενο που ρέει σαν τραγούδι που δεν μελοποιήθηκε ακόμη, παντρεύουν απολαυστικά το παράλογο του μαύρου χιούμορ με τον ρεαλισμό και το βαθύ συναίσθημα, ακόμα κι αν αυτό περνά φευγαλέα με ένα σκοτεινό βλέμμα σε ένα πρόσωπο που χαμογελά. Εξαιρετικά δύσκολο έργο στη διαχείρισή του, ευτυχεί στη σκηνή του πάντοτε ανοιχτού σε νέες προτάσεις θεάτρου Σταθμός καθώς η νέα αυτή παραγωγή σέβεται στο απόλυτο τις έννοιες και το ύφος του κειμένου, αποφεύγει συνειδητά κάθε διάθεση “τεχνοποιητικού” ελιτισμού για να κατέβει στην πλατεία ως μια παράσταση ευρείας αποδοχής, χωρίς ιδεολογικές ή καλλιτεχνικές εκπτώσεις. Τα ίδια σημαντικά μεγέθη τηρεί και σε επίπεδο παραγωγής, με τα υπέροχα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και τα λειτουργικά σκηνικά της Βίκυς Πάντζιου να λάμπουν κάτω από τους συναισθηματικά φαντεζί φωτισμούς του Γιώργου Αγιαννίτη. Ο Μάνος Καρατζογιάννης εξακολουθεί να αποτελεί -για εμένα προσωπικά- πρότυπο καλλιτέχνη που τολμά να παίξει μακριά από ασφαλή μονοπάτια, ενόσω θέτει ο ίδιος στον εαυτό του, κάθε χρόνο, ακόμα μεγαλύτερες ερμηνευτικές προκλήσεις. Σε στιγμή μοναδικής ωριμότητας, η ερμηνεία που χαρίζει στον Βικτόρ όχι απλά ενσωματώνει την ίδια του την ύπαρξη (φωνή, βλέμμα, σώμα) μα εξελίσσεται σε πλάσμα υπερβατικό το οποίο αντιλαμβάνεσαι πως ζει εκτός χρόνου, λες και ο Βικτόρ μετουσιώνεται σε φυσικό φαινόμενο που ήρθε στον δικό μας κόσμο για να ολοκληρώσει κάποιον κύκλο ζωής, προτού ο κόσμος μας περάσει στον επόμενο. Η ανησυχία του Βιτράκ για την επερχόμενη παγκόσμια σύρραξη είναι εμφανής μέσα από τη φαιδρότητα με την οποία περιγράφει την ελαφρότητα των ηρώων του. Άξιοι συνοδοιπόροι του Βικτόρ, ο απολαυστικός Θανάσης Βλαβιανός στον πλήρη μέτρου ρόλο του οικογενειακού τους φίλου, που χάνει σταδιακά τα λογικά του, με την ίδια ταχύτητα που οι δίπλα του χάνουν την ανθρωπιά τους και η υπέροχη Νεκταρία Γιαννουδάκη που υποδύεται τη σύζυγό του και ίσως τη μοναδική ύπαρξη μεταξύ όλων με ενσυναίσθηση και αντίληψη του επερχόμενου ολέθρου, μόλις με ένα σκοτεινιασμένο βλέμμα της, την ώρα που το πρόσωπο χαμογελά -το έγραψα και νωρίτερα. Η Τζίνη Παπαδοπούλου ενστερνίζεται με άποψη και ουσία τη μπουρζουαζία και την ανεπάρκεια της γυναίκας που απαιτεί καλούς τρόπους όταν η ίδια τους έχει απωλέσει, ιδιαίτερα σπαρακτική στις φαινομενικά αδιάφορες στιγμές με τον σύζυγό της, τον οποίο υποδύεται με ειρωνική διάθεση και με τη δέουσα αποστασιοποίηση ο Θανάσης Χαλκιάς. Απολαυστικές και οι υπόλοιπες κυρίες της συντροφιάς, Αγγελική Μαρίνου, Μαριάννα Ντίρου και Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, όλες εντός πλαισίου και με έλεγχο της υπερβολής του ρόλου τους, με τον Δημήτρη Φραγκιόγλου να αγγίζει με κέφι τα όρια του σλάπστικ. Στα συν της παράστασης και η πρωτότυπη μουσική του Τηλέμαχου Μούσα.

Μάνος Θηραίος, 14/05/2025, https://urbanlife.gr/news/eidame–tin–parastasi–viktor–i–ta–paidia–stin–exoysia/

Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Κώστας Παπακωνσταντίνου αναμετρήθηκε στα ίσια και με τα δυναμικά στοιχεία και με τις δυσκολίες του έργου και έδωσε ένα συνεπές και μελετημένο αποτέλεσμα. Πρώτα απ’ όλα, είχε ως σύμμαχο την εξαιρετική μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα, ο οποίος πέτυχε μια σπουδαία δουλειά, αποδίδοντας στα ελληνικά τα νοήματα, τα λογοπαίγνια, το χιούμορ, το σαρκασμό της πρωτότυπης γλώσσας. Οι ηθοποιοί πέτυχαν την απαιτούμενη γελοιογραφική σχηματικότητα: Αγγελική Μαρίνου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Θανάσης Χαλκιάς, Δημήτρης Φραγκιόγλου, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Μαριάννα Ντίρου, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Θανάσης Βλαβιανός (ο οποίος απέδωσε εξαίσια την τραγική κωμικότητα του Αντουάν Μανιό). Ο Μάνος Καρατζογιάννης αποδείχτηκε αεικίνητος και πολυπρισματικός σε ένα ρόλο που από γραφής συνιστά ένα ιδιαίτερο, άκρως ενδιαφέρον μείγμα παιδικής αφέλειας και υψηλής διάνοιας.

Τόνια Καράογλου, 15/05/2025, Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία – Κριτική – Athinorama.gr

Το πρώτο ανέβασμα του “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” του Ροζέ Βιτράκ έγινε στο Παρίσι στη Comedie des Champes – Elysees, από την ομάδα του Αλφρέντ Ζαρί τον Δεκέμβριο του1928 σε σκηνοθεσία του Αντονέν Αρτό. Όπως ήταν αναμενόμενο, η υποδοχή ενός τέτοιου έργου, παρά τα ονόματα που το πλαισίωναν, δεν μπορούσε παρά να είναι σχεδόν αρνητική. Τριανταπέντε χρόνια μετά ο Ζαν Ανούιγ κατάφερε να το αποκαταστήσει, κι έκτοτε βρήκε τη θέση του στο παγκόσμιο θέατρο, και μαζί, το κοινό του. Στην καινούργια, πραγματικά έξοχη, μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα που δικαιολογημένα βραβεύτηκε στο Eurodram 2025, η παράσταση στο Θέατρο Σταθμός δημιουργεί εξαρχής τη συνθήκη του έργου με την είσοδο του Βικτόρ στη σκηνή. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου με μετρημένες κινήσεις και ιδιαίτερη ευαισθησία δημιουργεί το πλαίσιο για να εξελιχθεί η ιστορία ανάμεσα στις δύο οικογένειες – τους Πομέλ και τη Μανιό, την υπηρέτρια, τον στρατηγό, την απρόσκλητη κυρία με τα εντερικά προβλήματα (Ίντα) και φυσικά τα δύο παιδιά. Ισορροπεί με μέτρο και ακρίβεια ανάμεσα στα άκρα που θέτει ή ακόμα και απαιτεί το ίδιο το έργο, χωρίς να μειώνει την ουσία των εννοιών που πραγματεύεται ο Βιτράκ. Με απλές πρωτοβουλίες στη σκηνοθετική του προσέγγιση, είναι σαν να προειδοποιεί τον θεατή γι’ αυτό που πρόκειται να συμβεί. Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι ο Βικτόρ άμα τη εμφανίσει: ξεκινώντας από την όψη του – και την αλογοουρά του (!), από τις εκφράσεις και τις κινήσεις του, μεταμορφώνεται ενώπιων των θεατών. Ενσωματώνει όλες τις αλλαγές, με τρόπο φυσικό, σχεδόν βιωμένο, για να καταλήξει στο δραματικά, παράλογο, τέλος. Η ομάδα των ηθοποιών λειτουργεί κυκλικά γύρω από τον Βικτόρ, με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ερμηνείες, με προεξάρχουσα αυτή του Αντουάν (πατέρα της Εστέρ) απ’ τον Θανάση Βλαβιανό. Αντίστοιχα η Εστέρ της Ηλέκτρας Φραγκιαδάκη και η Ίντα της Αγγελικής Μαρίνου ξεδιπλώνουν υποκριτικές ποιότητες που συμβαδίζουν με το ύφος και τις απαιτήσεις του έργου.

Μυρτώ Λοβέρδου, 27/05/2025, ΤΑ ΝΕΑ, Ενας υπέροχα απαίσιος κόσμος – ΤΑ ΝΕΑ

Γελοιογραφική πρόκληση και πολιτική σάτιρα, παράλογη φάρσα και άγρια παρωδία, σαρκαστική νεκρολογία και μαύρη κωμωδία, το αγέραστο έργο του Βιτράκ υπερβαίνει όλες αυτές τις συνήθειες, όπως επισημαίνει και ο Σπύρος Γιανναράς στο εύστοχο επίμετρο που συνοδεύει το πρόγραμμα της παράστασης. (..) Η παράσταση “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” του Ροζέ Βιτράκ που έστησε ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, είναι μια άγρια παρωδία με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Βικτόρ εμφανίζεται με παροιμιώδη άνεση, χαρισματική ευλυγισία και παιγνιώδη μελαγχολία ο Μάνος Καρατζογιάννης.

Ηρακλής Λογοθέτης, 25/05/2025, Documento, PressReader.com – Digital Newspaper & Magazine Subscriptions

Στον ρόλο του Βικτόρ ο Μάνος Καρατζογιάννης, που συγκλονίζει από την πρώτη στιγμή, καθώς εμφανίζεται στη σκηνή 9 χρονών αγόρι, που μεταλλάσσεται σταδιακά σε παιδί δικτάτορας. Δεν αφήνει κανέναν και τίποτα ασχολίαστο και αποδίδει ευθύνες στους ανεύθυνους, επιπόλαιους και εγωιστές ενήλικες. Μοιάζει με τον Άμλετ, που αν και προέρχεται από άλλη εποχή και πολιτισμικό πλαίσιο, με όπλο την αθωότητα και την ηθική πυρπολεί το νοσηρό, υποκριτικό και αδηφάγο κοινωνικό τους πλαίσιο. (..) Η μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα είναι πράγματι τόσο ζωντανή, τόσο θεατρική και τόσο κατανοητή και άμεση. Προκαλεί γέλιο και κλάμα την ίδια στιγμή, ό,τι δηλαδή θα επιδίωκε και ο Βιτράκ. Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου είχε άποψη και υπηρετήθηκε απολύτως από τους ηθοποιούς του. Όλοι εξαιρετικοί: Θανάσης Βλαβιανός (Αντουάν Μανιώ), χαμένος σε φανταστικές μάχες, έχοντας χάσει τη μάχη της ζωής. Νεκταρία Γιαννουδάκη (Τερέζ) με τη λαγνεία μιας καθωσπρέπει αστής. Αγγελική Μαρίνου (Ίντα Νεκροβάρ), ένας πανέμορφος θάνατος, που εκμυστηρεύεται απολαύσεις, που θορυβεί και βρωμά, αλλά που εντέλει εξιλεώνει. Δημήτρης Φραγκιόγλου (Στρατηγός Ετιέν Λονσεγκούρ) η απλότητα του τριπτύχου πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, με κρυμμένες σκέψεις. Θανάσης Χαλκιάς (Σαρλ Πωμέλ), ο άνδρας που κοιτά την καλοπέρασή του και τη βολή του. Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη (Εστέρ), η μικρή που ακολουθεί τον Βίκτορα σε σκέψη και κινήσεις, χωρίς να μπορεί να φτάσει το δικό του επίπεδο προς το παρόν. Κορύφωση στην παράσταση η Τζίνη Παπαδοπούλου (Εμιλί Πωμέλ), όσο έπρεπε υστερική, μια ένοχη μητέρα, κυρίως γιατί θέλει να ξέρει ό,τι μπορεί να αντέξει και μετά βλέπει μόνο τον εαυτό της και μάλιστα μέσα σε μεταφυσικό σύννεφο. Η Μαριάννα Ντίρου (Λιλή), η αγαθή υπηρέτρια, που ξέρει να χαριεντίζεται με τον Σαρλ, αλλά και με τον Βικτόρ και που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να υπάρχει. Και βέβαια ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του αντάρτη Βικτόρ, που απογείωσε την αντίφαση της ηλικίας, με εκείνους τους βαθείς προβληματισμούς για τη χαοτική κατάσταση που βιώνει. Λειτουργικά τα σκηνικά της Βίκυς Πάντζιου, όπως και οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη, χρωματιστά και εξαιρετικά, με γαλλική φινέτσα τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Εξαιρετική η κίνηση που δίδαξε ο Ηλίας Χατζηγεωργίου και η μουσική της παράστασης του Τηλέμαχου Μούσα. Μια παράσταση που δεν πρέπει κανείς να χάσει. Μπορεί κάποιος να πεθαίνει από υποκρισία, από το δηλητήριο των σκέψεών του, από τη ναρκοθέτηση της ζωής του.

Μαρία Μαρή, 22/05/2025, «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία». Μια παράσταση του Κώστα Παπακωνσταντίνου με δύναμη και άποψη – Cat Is Art

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και μας χαρίζει μια παράσταση επιμελώς στυλιζαρισμένη, χιουμοριστική, σωματική και ρυθμική. Η ευφυής σκηνοθετική ματιά του Παπακωνσταντίνου επιλέγει να αναδείξει τον παραμορφωτικό καθρέφτη του έργου, δίνοντας έμφαση στο χιούμορ, στη σωματικότητα και στην υπερβολή με τη βοήθεια της εξαιρετικής μετάφρασης του Δημήτρη Ντάσκα. Οι ήρωες της παράστασης εμφανίζονται ως καρικατούρες της αστικής τάξης, σαν να έχουν ξεπηδήσει από κάποιο παράδοξο κόμικ παρακμής – παίζουν στα άκρα της φόρμας. Αυτή η εσκεμμένη στυλιζαρισμένη απόδοση δεν αναζητά τον ρεαλισμό ούτε την ψυχολογική λεπτότητα. Αντίθετα, κινείται με τόλμη προς μια σχεδόν μπουρλέσκ εκδοχή του δράματος, εκεί όπου η γελοιότητα λειτουργεί ως προσωπείο του τραγικού. Ο ρυθμός της παράστασης είναι εξαιρετικά σφιχτός και η σωματικότητα των ηθοποιών – κάτι που ο Κώστας Παπακωνσταντίνου γνωρίζει να κάνει με εξαιρετικό τρόπο στις παραστάσεις του – αξιοποιείται στο έπακρο, ώστε να εντείνει τη θεατρική ένταση. Το χιούμορ κυριαρχεί στη σκηνική γλώσσα – άλλοτε απογειώνοντας το παράλογο, άλλοτε λειτουργώντας ως ασπίδα απέναντι στο σκοτάδι του έργου. Κι εκεί, ίσως, βρίσκεται το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της παράστασης: το πώς το τραγικό διαθλάται μέσα από τη διαρκή υπερβολή, την κωμική αποφόρτιση και τη σωματική έκρηξη. Ως θεατής, δεν σταματάς να γελάς – κι όμως κάπου βαθιά μέσα σου, σου μένει η αίσθηση ότι κάτι πονάει πιο πολύ επειδή ειπώθηκε με τρόπο αστείο. Και με αυτό τον τρόπο, η σκηνοθετική ματιά μάς αποδεικνύει πως το γέλιο, σε έργα όπως αυτό, είναι η πιο λειτουργική μορφή κραυγής. Τα σκηνικά της Βίκυς Πάντζιου και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα καθρεφτίζουν με ευρηματικότητα και ειρωνεία την αστική τάξη: ένα περιβάλλον επιφανειακά τακτοποιημένο, γεμάτο όμως υπόγειες εντάσεις, αισθητικές υπερβολές και ενδείξεις αποσύνθεσης. Η στοχευμένη και λεπτομερής κινησιολογία του Ηλία Χατζηγεωργίου ενισχύει την καρικατουρίστικη απόδοση των χαρακτήρων, δίνοντας βάρος στη σωματικότητα και στον ρυθμό. Η μουσική του Τηλέμαχου Μούσα λειτουργεί ως οργανικό σκηνικό στοιχείο: όχι απλώς ως συνοδευτικό αλλά ως δραματουργική παύση ή σχόλιο. Οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη τονίζουν την αίσθηση του φαντασιακού και του παραμορφωμένου, δημιουργώντας πότε μια ατμόσφαιρα κωμικής αυταπάτης και πότε ένα περιβάλλον υπαρξιακής ασφυξίας. Ο Μάνος Καρατζογιάννης στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Βικτόρ δημιουργεί μια παρουσία που ισορροπεί με λεπτότητα ανάμεσα στο παιδικά αστείο και το βαθιά ανθρώπινο. Με σωματικότητα ευέλικτη, βλέμμα διαπεραστικό και μια συγκινητική αίσθηση αθωότητας που δεν κρύβει μέσα της καμία αφέλεια, ο Μάνος Καρατζογιάννης χτίζει έναν Βικτόρ που είναι ταυτόχρονα παιδί, παρατηρητής και καθρέφτης όλων όσων οι άλλοι δεν αντέχουν να δουν. Μοιάζει να του ταιριάζει απόλυτα ο ρόλος όχι απλώς υποκριτικά, αλλά σχεδόν υπαρξιακά. Ο Μάνος Καρατζογιάννης δεν υποδύεται απλώς τον Βικτόρ αλλά γίνεται ο ίδιος ο Βικτόρ σαν να κουβαλά μέσα του την εσωτερική ρωγμή του χαρακτήρα του. Ενσαρκώνει με λεπτές αποχρώσεις μια φιγούρα που θα μπορούσε εύκολα να γίνει καρικατούρα αλλά εδώ αποκτά ευαισθησία, σπαραγμό και μια γνήσια θεατρική τρυφερότητα και σκηνική ευφυία. Μια πραγματικά αξιέπαινη ερμηνεία. Το σύνολο των ηθοποιών λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένη ομάδα, ενσαρκώνοντας με ενέργεια, χιούμορ και αφοσίωση το παράδοξο σύμπαν του έργου. Η Μαριάννα Ντίρου (Λιλή) διαχειρίζεται με σκηνική ευστροφία το φλερτ με το γκροτέσκο, χωρίς να χάνει ποτέ τη γείωση του ρόλου. Η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη (Εστέρ) αναδεικνύει τον ιδιόρρυθμο και μελαγχολικό χαρακτήρα της κόρης με λεπτές δόσεις ειρωνείας και απόγνωσης. Η Τζίνη Παπαδοπούλου (Εμιλί) αποδίδει με ισορροπία τη φαινομενικά εύθραυστη, μα εσωτερικά παγιδευμένη σύζυγο. Ο Θανάσης Χαλικιάς (Σαρλ) και η Νεκταρία Γιαννουδάκη (Τερέζ) ενσαρκώνουν με έντονο θεατρικό ρυθμό την αποσταθεροποιημένη γονική φιγούρα. Ο Θανάσης Βλαβιανός (Αντουάν), ο Δημήτρης Φραγκιόγλου (Στρατηγός) και η Αγγελική Μαρίνου (Ίντα) συμπληρώνουν το σύμπαν της παράστασης με εύστοχες, στιβαρές ερμηνείες – απόλυτα παρόντες και με αίσθηση μέτρου σε έναν κόσμο εκτός μέτρου.

Λουκία Μητσάκου, 18/05/2025, Είδα την παράσταση «ΒIKTOΡ Ή ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ» – Theater Project 365

Οι οικογένειες Πωμέλ και Μανιώ διατηρούν κοινωνικές σχέσεις. Ο κύριος Πωμέλ, πατέρας του Βικτόρ, και η κυρία Μανιώ, μητέρα της Εσθήρ, όμως, έχουν κι ερωτικές σχέσεις. Ο Βικτόρ και η μικρότερή του Εστέρ είναι αδέρφια, μα ο κύριος Μανιώ αγνοεί την πραγματικότητα. Ο Βικτόρ αποκαλύπτει το σκάνδαλο, οδηγώντας τον κύριο Μανιώ στην τρέλα και στον θάνατο αλλά και τους γονείς του σε αυτοκτονία. Έχοντας ξεσκεπάσει τις ατιμίες των μεγάλων, στο τέλος πεθαίνει και ο ίδιος. Αν και η παράσταση προσφέρει άφθονο γέλιο, πρόκειται για αλληγορικό δράμα, με πολλές αρετές, ωραία μηνύματα και ποικίλους συμβολισμούς. Το έργο διαδραματίζεται μέσα σε ένα διαμέρισμα πλουσίων, ανάμεσα στο δίπολο: αγνοί νέοι, από τη μία, και ένοχοι γονείς, από την άλλη. Στη διάρκεια της γιορτής των γενεθλίων του, ο εννιάχρονος Βικτόρ, παιδί με ανάστημα, μυαλό κι ευαισθησία ώριμου άντρα, διαπιστώνει, ανακαλύπτει και αποκαλύπτει τα καλώς κρυμμένα – κακώς κείμενα, της οικογένειάς του. Οι αποκαλύψεις του οδηγούν στη διατάραξη της οικογενειακής γαλήνης και της κοινωνικής σύμβασης. Έτσι, ένα παιδί διαχειρίζεται τις τύχες των μεγαλυτέρων, δηλ. παίρνει την εξουσία στα χέρια του και, στο πρόσωπό του, όλα τα παιδιά. Σουρεαλιστικό έργο, σε πολύ ωραία – ζουμερή μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα, που δίνει τη δυνατότητα στον Κώστα Παπακωνσταντίνου να μας χαρίσει μια παράσταση σκηνοθετημένη με αριστοτεχνικό τρόπο. Στην εξαιρετική παράσταση συνέβαλαν και οι υπόλοιποι συντελεστές: Βίκυ Πάντζιου με το λειτουργικό σκηνικό της. Βασιλική Σύρμα και τα έξοχα κοστούμια της. Ηλίας Χατζηγεωργίου με την κινησιολογία των ηθοποιών. Τηλέμαχος Μούσας με τη μουσική του σύνθεση. Γιώργος Αγιαννίτης με τους υποβλητικούς φωτισμούς του. Βοηθός σκηνοθέτη η Λυδία Πολυζώη και βοηθός σκηνογράφου η Ναταλία Αστυπαλίτη. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, στον ρόλο του Βικτόρ, ενσαρκώνεται την εξωτερική εμφάνιση, την αθωότητα αλλά και την ωριμότητα του εννιάχρονου ήρωα με θαυμαστό τρόπο, με την Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη να εναρμονίζεται απολύτως δίπλα του ως μικρή Εστέρ. Δίπλα στα δυο παιδιά, οι μεγαλύτερης ηλικίας ήρωες μεγαλουργούν, επίσης, στους δικούς τους ρόλους: Η Νεκταρία Γιαννούδακη (Τερέζ Μανιό), ο Θανάσης Βλαβιανός (Αντουάν Μανιό), η Τζίνη Παπαδοπούλου (Εμιλί Πομέλ), ο Θανάσης Χαλκιάς (Σαρλ Πομέλ), η Μαριάννα Ντίρου (Λιλή), ο Δημήτρης Φραγκιόγλου (Στρατηγός) και η Αγγελική Μαρίνου, ως Ίντα. Απαιτητικοί και ιδιαίτεροι ρόλοι, με έξοχες ερμηνείες. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια!

Νίκος Μπατσικανής, 29/05/2025

Εξαίρετες ερμηνείες, εκπληκτικά μπρεχτικά σκηνικά και φωτισμοί, καλοκουρδισμένες εναλλαγές, μία σωματογραφία απολύτως συντονισμένη. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές αυτής της αξιοθαύμαστης ευπώλητης παράστασης που προορίζεται για πλατύ κοινό. Σεξ και βωμολοχία, έμμεση κοινωνική σάτιρα και καυστική ειρωνεία, φιλάνθρωπος μαζοχισμός, εξομολογητικό αυτομαστίγωμα συνθέτουν τον θεματολογικό καμβά ενός διαχρονικού θεατρικού έργου. Μακάρι οι σύγχρονοι δραματικοί ποιητές να είναι τόσο αναλυτικά διορατικοί και να συνθέτουν μετατοπισμένες στον χωροχρόνο αποτυπώσεις τής πολιτιστικής μας κοινωνικής πραγματικότητας. Ο συμβολικός Βικτόρ-νικητής, αντί να γίνει το μέλλον τής οικογένειάς του γίνεται η αρχή τής αυτοκαταστροφής της.

Κωνσταντίνος Μπούρας, 16/05/2025, Είδαμε το “Βικτόρ, ή τα παιδιά στην εξουσία” στο Θέατρο Σταθμός

Γραμμένο έτσι ώστε να διαβρώνει εκ των έσω τη φόρμα του αστικού δράματος, το «Βίκτορ» είναι ένας ύμνος στην αθωότητα του παιδιού, μια αθωότητα που «γειτνιάζει με τον θάνατο» σε ένα έργο βαθιά αναρχικό: «η βάση κάθε ποίησης», όπως θα έλεγε ο Αρτώ. Οι σχετικά στερεοτυπικοί υπόλοιποι ρόλοι του έργου (Σαρλ Πομέλ, Εμίλ Πομέλ, Τερέζ Μανιώ, Αντουάν Μανιώ, Μαντάμ Ίντα Μορτεμάρ, Στραγηγός Λονσεγκίρ, Υπηρέτρια Λίλυ, Παραμάνα και Εστέρ) ερμηνεύονται με άψογο ρυθμό, χιούμορ και κατάλληλες παύσεις από τους Μαριάννα Ντίρου, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Τζίνη Παπαδοπούλου, Θανάση Χαλικιά, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Θανάση Βλαβιανό, Δημήτρη Φραγκιόγλου και Αγγελική Μαρίνου. Ο Μάνος Καρατζογιάννης δείχνει επί σκηνής την ανεξάντλητη παιδικότητά του, την απόλυτα ελεγχόμενη κίνησή του, την ευαισθησία του, στον ρόλο του Βίκτορ: έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του.

Νίκος Ξένιος, 23/0/5/2025, «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου (κριτική)

Νάγια Παπαπάνου, 15/05/2025, Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία – Κριτική

Στο Θέατρο Σταθμός (μια μεγάλη παραγωγή του Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο) παρακολουθήσαμε την παράσταση του “Βικτόρ”. Η ευφάνταστη, ευρηματική σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου (κίνηση του Ηλία Χατζηγεωργίου έκρυβε με επιμέλεια πίσω από το ψευδεπίγραφο ύφος ενός “έργου σαλονιού” τα μαχαίρια της ανελέητης σάτιρας του συγγραφέα. Για να τα αφήνει ξαφνικά να λάμπουν γυμνά στα χέρια της εκπληκτικής -δεν βρίσκω άλλη λέξη- βραβευμένης μετάφρασης του Δημήτρη Ντάσκα. Οι ρόλοι διδάχθηκαν και εκτελέστηκαν με ποιητική φαντασία, ρυθμό και λόγο. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ως “Βικτόρ” διαπρέπει σε όλους τους τόνους και όλα τα υφολογικά ημιτόνια, δραματικό, κωμικό, μπουρλέσκ, μπουφονικό. Ένας περιστρεφόμενος σαν “κύλινδρος ροβέλβερ” με μια σφαίρα, πλήρης ρόλος. Η εξάχρονη Εστέρ, το διαβολικό θηλυκό του ομόλογο, δίνεται ομότροπα, με σπαρακτικά υπονομευμένη “σοβαρότητα” και “παιδικότητα”, από την εξαιρετικά ταλαντούχα Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη. Ο Θανάσης Χαλκιάς και η Τζίνη Παπαδόπουλου (Σαρλ, Εμιλί) πλάθουν γλαφυρά το ανεκδιήγητο, αλλοπρόσαλλο αστικό ζευγάρι των “τρομερών γονιών” του Βικτόρ. Η Νεκταρία Γιαννουδάκη και ο Θανάσης Βλαβιανός (Τερέζ, Αντουάν) είναι το άλλο, “χαμένο στη μετάφραση” κατά την κοινή έκφραση, αστικό ζευγάρι των “τρομερών γονιών” της Εστέρ. Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου σκιτσάρει απολαυστικά ως αστεία καρικατούρα τον πολεμοκάπηλο στρατηγό και η Μαριάννα Ντίρου σκιαγραφεί με τέχνη μια έκτακτη φιγούρα καμαριέρας από οπερέτα. Η εκλεκτή Αγγελική Μαρίνου, ως Ίντα Νεκροβάρ ή “περδόμενη καλλονή”, φωτογραφίζει “ενστεντανέ” την επίσκεψη στην αστική κοσμική βεγγέρα ενός ακάλεστου, δύσοσμου, κωμικού και συνάμα τρομακτικού θανάτου. Τα ωραία σκηνικά της Βίκυς Πάντζιου και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα είναι διαχρονικά, οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη ατμοσφαιρικοί και η μουσική του Τηλέμαχου Μούσα πάντα ακμαία.

Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή της Κυριακής, 1/06/2025

Πριν λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να δω πρόβα στην παράσταση “Βικτόρ ή Τα παιδια στην εξουσία” του Ροζε Βιτρακ, στο Θέατρο Σταθμός. Σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντινου, εξαιρετικά υπέροχη μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα με έναν υπέροχο θίασο και Βίκτωρ, τον Μάνο Καρατζογιάννη. Θα γράψω για την παράσταση, θα τα δείτε, θα την δείτε, θα κρίνετε. Αυτό που θέλω να καταθέσω είναι κάτι που μου συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια: Με το πού βγήκε ο Μάνος στη σκηνή, συγκινήθηκα. Από το πώς βγήκε. Από το σώμα και το βλέμμα του. Εγώ, συγκινήθηκα! Άλλες τρεις φορές το έχω πάθει (έχουμε σπουδαίους και σπουδαίες ηθοποιούς.

Νόρα Ράλλη, 2/05/2025

Ίσως το καλύτερο ανέβασμα του έργου του Βιτράκ, τα τελευταία σαράντα χρόνια!

Χάρης Ρώμας, 18/05/2025

Πενήντα χρόνια από το πρώτο ανέβασμα του Κουν, ο Κώστας Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί το έργο του Βιτράκ, ένα από τα σημαντικότερα δείγματα σουρεαλισμού, με ένα δυνατό καστ ερμηνευτών. Η οικογένεια Πομέλ γιορτάζει τα γενέθλιά του μοναχογιού της Βικτόρ που κλείνει τα εννέα χρόνια του. Καλεσμένοι οι οικογενειακοί φίλοι Μανιό με την κόρη τους Εστέρ, ένας ιδιόρρυθμος στρατηγός και μια γοητευτική κυρία με εντερικά προβλήματα που καταφτάνει απρόσκλητη. Ένα παιδί βγαίνει στη σκηνή. Είναι ο Μάνος Καρατζογιάννης.Όχι, δεν είναι ο Μάνος Καρατζογιάννης.Είναι ο Βικτόρ. Ένα παιδί ωριμότερο από την ηλικία του σωματικά και νοητικά. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του τρομακτικά έξυπνο. Το βλέμμα του είναι βλέμμα αθώου παιδιού με σπίθες διαβολάκου. Με εντυπωσίασε το πόσο βαθιά έσκαψε ο Καρατζογιάννης μέσα στη ψυχολογία του Βικτόρ για να μπορέσει τόσο εκφραστικά να αποτυπώσει αυτό το ιδιαίτερο πρόσωπο. Το αθώο, γεμάτο διάθεση για παιχνίδι βλέμμα του, περικλείει θυμό και απόγνωση. Ένας κατακερματισμένος χάρτης ματαιώσεων. Δυσκολεύτηκα να διαβάσω την πολυεπίπεδη γραφή του βλέμματος του. Εσωτερικότητα, εκφραστικότητα, γρήγορες εναλλαγές ανάμεσα σε ενήλικο και παιδί, ενός πλάσματος που πασχίζει να είναι παιδί μα η υψηλή του νόηση, το τραβάει από το μανίκι. Μια ερμηνεία κόσμημα. Το παιδί είναι μια οντότητα που δεν μπορείς με τίποτα να την υποτιμήσεις. Είναι το μέλλον με όλη την εξέλιξη και την πρόοδο που αυτό εμπεριέχει. Είναι ο νόμος της εξελικτικής διαδικασίας που είτε το θέλουμε, είτε όχι, μας αφήνει πίσω ή μας παρακινεί να προχωρήσουμε κι εμείς μπροστά. Είναι ο καθρέφτης της οικογένειας του και της κοινωνίας μας. Ποιος είναι ο Βικτόρ αν τον αντιστοιχήσουμε στο σήμερα; Η πρόωρα μεγαλωμένη, σχεδόν γερασμένη κοινωνία μας; Η παιδική ηλικία με το παιχνίδι και την ανεμελιά της που ανήκει σε μια μακρινή εποχή; Τα παιδιά που δεν προλαβαίνουν πια να είναι παιδιά; Κι επειδή ακριβώς δεν ζουν την παιδική ηλικία με όλο το είναι τους, την κουβαλούν σαν απωθημένο σε όλη την ενήλικη ζωή τους. Κάτι μέσα τους αρνείται να ενηλικιωθεί εντελώς, γιατί δεν υπήρξε ποτέ σαφής μετάβαση, αφού δεν βιώθηκε ποτέ υγιώς η παιδικότητα. Έτσι είναι λοιπόν οι έχοντες εξουσία; Αυτό θέλει να μας πει ο Βιτράκ για το ποιοί μας κυβερνάνε; Πόσες φορές δεν νοιώσαμε ότι μας στένευε η φορεσιά του παιδιού και βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε.Φυσικό, αφού η θέση του παιδιού και του γέροντα είναι υποτιμημένη αντί να συμβαίνει το αντίθετο. (Στους σοφούς λαούς των Ινδιάνων τα παιδιά και οι γέροντες κατέχουν τιμητική θέση.) Πόσες φορές δεν νοιώσαμε σαν παιδιά ότι ξέρουμε και καταλαβαίνουμε περισσότερα από τους μεγάλους. Πόσες φορές δεν τους κρίναμε ότι φέρονται σαν ανώριμοι και υποκριτές. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία αυτής της εξαιρετικής παράστασης, είναι η κινησιολογία του Ηλία Χατζηγεωργίου. Κινήσεις από κλόουν και θέατρο σκιών, ζωγραφίζουν την μεγαλοαστική τάξη με όλη την γραφική γελοιότητα της, με όλη την τραγική υποκρισία της, με όλο το πολύ του λίγου της. Η κίνηση, σε συνδυασμό με τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, δίνει στην παράσταση χρώμα, ρομαντισμό, ζωντάνια. Η Έστέρ (Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη) είναι το alter ego του Βικτόρ σε μια light έκδοση. Η αθωότητα και η ειλικρίνεια τους ενώνονται και φτιάχνουν ένα δυνατό σατυρικό κι αποκαλυπτικό κρεσέντο. Η Φραγκιαδάκη προσεγγίζει το ρόλο του παιδιού, με ευαισθησία κι εσωτερικότητα και η εκφραστικότητα της, το ζωντανό παιδικό βλέμμα της και το χαμόγελό της καθώς και η φωνή της που πάλλεται από παιδικές νότες, δίνουν ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην παράσταση. Ο Θανάσης Χαλκιάς και η Τζίνη Παπαδοπούλου ως ζεύγος Πομέρ, ο Θανάσης Βλαβιανός και η Νεκταρία Γιαννουδάκη ως ζεύγος Μανιό δίνουν πολύ καλές ερμηνείες παίζοντας με την κίνηση και το σώμα, με την έκφραση του προσώπου και με τον τόνο της φωνής.Τέσσερις ηθοποιοί ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Πολύ καλές ερμηνείες από τις Μαριάννα Ντίρου και Αγγελική Μαρίνου. Γραφικός κι εύθυμος ο Δημήτρης Φραγκιόγλου είναι το ευχάριστο αλλά και καυστικό κομμάτι της παράστασης. Ο στρατός ανήκει στην εξουσία και ο Βιτράκ διακωμωδεί με έξυπνο τρόπο την ποιότητα αυτής της εξουσίας. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, έχοντας αρωγό την βραβευμένη από το Eurodram μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα, δημιουργεί μια παράσταση χαρούμενη ζωντανή σατυρική και πολύχρωμη θα την έλεγα αν και μαύρη κωμωδία. Δίνει βάρος στο κωμικό στοιχείο στη σάτυρα και στην παρωδία, αποφεύγοντας την δραματικότητα. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται η μουσική σύνθεση του Τηλέμαχου Μούσα και οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη. Στην υπέροχη αυτή παράσταση είναι πολύ σημαντικό να προσέξουμε κι αυτά που δεν ειπώνονται κι έχουν τοποθετηθεί σαν κωδικοποιημένοι γρίφοι σε διάφορα σημεία του έργου. Γιατί το έργο είναι δυνατά πολιτικό αν και με έναν υπόγειο τρόπο. Γιατί το θέατρο δεν είναι μόνο θέαση. Είναι και συνειδητοποιήσεις, είναι και εξερεύνηση!

Λένα Σάββα, 20/05/2025, Είδαμε την παράσταση Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία του Ροζέ Βιτράκ στο θέατρο Σταθμος

Έμεινε ακατάτακτο για πολλά χρόνια, το έργο του Γάλλου Ροζέ Βιτράκ «Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία». Ήταν φάρσα; Ήταν υπερρεαλισμός; Ήταν αστική κωμωδία; Το σίγουρο είναι ότι το κοινό και η κριτική το προσπέρασαν όταν πρωτοπαρουσιάστηκε. Χρειάστηκε να περάσουν 34 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη παράσταση του έργου, στις 24 Δεκεμβρίου 1928, μέχρι να το ανακαλύψει και να το συστήσει εκ νέου στο κοινό ο Ζαν Ανούιγ, το 1962, και να βρει το δρόμο του και τη θέση του στην παγκόσμια δραματουργία.Και στην Ελλάδα άργησε να έρθει, ακόμα και όταν ο Ζαν Ανούιγ το ξανάβαλε στον θεατρικό «χάρτη». Μόλις το 1975 έγινε η πρώτη παρουσίασή του στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης και τον Κάρολο Κουν (και ξαναπαρουσιάστηκε στο ίδιο θέατρο τη σεζόν 2016-17, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη). Ιστορική ήταν και η παράσταση του έργου σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη με τον Δάνη Κατρανίδη στο ρόλο του Βικτόρ, το 2008. Και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια αρκετοί Έλληνες σκηνοθέτες επιστρέφουν σ’ αυτό το γοητευτικό και πολυεπίπεδο θεατρικό κείμενο (Γιάννης Λεοντάρης, Γιάννης Αναστασάκης, Μάνος Βαβαδάκης, πιθανόν να ξεχνώ κάποιους). Φέτος το έργο του Ροζέ Βιτράκ παρουσιάζεται στο θέατρο «Σταθμός» σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου –ένας σκηνοθέτης στον οποίο ταιριάζει η καυστική κωμωδία, που αγγίζει κοινωνικά θέματα. (..) Σχεδόν έναν αιώνα μετά τη γραφή του το έργο του Ροζέ Βιτράκ έχει γοητεία, χιούμορ, καυστικότητα, σάτιρα, κατεδαφιστικό σαρκασμό. Και κάποια σημεία που σε καλούν, ακόμα, να αποκρυπτογραφήσεις. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου έστησε μια παράσταση που συνομίλησε ευθέως με το πνεύμα του Ροζέ Βιτράκ, ανέδειξε όλα τα σημεία του, όλες τις αποχρώσεις της γραφής, όλα τα επίπεδα του σχολιασμού του, όλη τη γλυκόπικρη γεύση του έργου. Η νέα βραβευμένη (στο Eurodram 2025) μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα (κυκλοφορεί από την «Κάπα Εκτοτική» με επίμετρο του Σπύρου Γιανναρά) μετέφερε το χιούμορ, τους υπαινιγμούς, τα σχόλια και τα πολλά παιχνίδια της γλώσσας με εύστοχο και, άλλες φορές, ξεκαρδιστικό τρόπο. Η μουσική του Τηλέμαχου Μούσα και η κίνηση του Ηλία Χατζηγεωργίου λειτούργησαν ευεργετικά και ενισχυτικά στη σκηνοθετική ματιά. Το ίδιο και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Τα σκηνικά της Βίκυς Πάντσιου έμοιαζαν να σκιτσάρουν την ατμόσφαιρα και το μεγαλοαστικό περιβάλλον και κινήθηκαν μινιμαλιστικά. Όσο για τις ερμηνείες: όλος ο θίασος κινήθηκε καλοκουρδισμένα, ακολούθησε και συνέβαλε στον ρυθμό της παράστασης. Ξεχωρίζω ιδιαιτέρως: τον Θανάση Βλαβιανό ως Αντουάν Μανιώ, γιατί ισορρόπησε θαυμαστά στην κόχη της ηθελημένης αφέλειας, της καταπιεσμένης απόγνωσης και της ηττημένης αξιοπρέπειας. Ο Μάνος Καρατζογιάννης γίνεται ενήλικο παιδί ή παιδικά ενήλικος με άνεση, χιούμορ και ευαισθησία. Η Τζίνη Παπαδοπούλου υπονομεύει με χάρη και χιούμορ δυσάρεστες στιγμές και δολοφονικές αλήθειες. Η Αγγελική Μαρίνου ζωντανεύει με φινέτσα έναν σουρεαλιστικό ρόλο. Ο Θανάσης Χαλκιάς δείχνει το αναιδές, κυνικό και θρασύ πρόσωπο της εξουσίας. Στον αντίποδα ο στρατηγός του Δημήτρη Φραγκιόγλου γνωρίζει τα πάντα και σαρκάζει τα πάντα. Και τον εαυτό του. Η Νεκταρία Γιαννουδάκη χειρίζεται χαριτωμένα και με χιούμορ έναν ρόλο με εξόχως αρνητικά στοιχεία: είναι βίαιη και αδιάφορη ως μητέρα, είναι σκληρή και υποτιμητική ως σύζυγος, είναι υστερική ως προσωπικότητα. Επαρκέστατη η Μαριάννα Ντίρου στο ρόλο της οικιακής βοηθού. Η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη ζωντάνεψε το μόνο πλάσμα του έργου που διατηρεί την παιδικότητα και την αθωότητά του. Μια παράσταση που διαχειρίζεται πολύ σοβαρά θέματα, ακολουθώντας τη συμβουλή του Ροζέ Βιτράκ: «Ένα φάρμακο υπάρχει μόνο, το γέλιο»!

Όλγα Σελλά, 20/05/2025, Ένας Βικτόρ «τρομακτικά έξυπνος» αντιμετωπίζει με γέλιο τον τρομακτικό κόσμο (της Όλγας Σελλά) | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Η παράσταση “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” είναι κυρίως μια έντιμη θεατρική πρόταση που αφήνει τον θεατή με θετικό πρόσημο ως προς την ψυχαγωγία και την ανάλαφρη διάθεση χωρίς να αναιρεί το κριτικό στοιχείο του έργου και τις κοινωνικοπολιτικές του τοποθετήσεις. Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί που υποδύονται τους ρόλους του “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” είναι αριστοτεχνικά δοσμένοι στην δραματική αφήγηση του έργου του Βιτράκ, όπου το τραγικό ενός απόστρατου συνομιλεί με το κωμικό της Ίντα και το ζεύγος των απίστων δρα κατευναστικά στις ταξικές εντάσεις που δημιουργεί ο Βικτόρ εις βάρος της υπηρέτριας Λιλή. Σε κάνει να αναρωτηθείς πως θα έγραφε το έργο του ο Βιτράκ σήμερα, μετά τα “Κίτρινα Γιλέκα”, την δολοφονία του Ναέλ Μερζούκ, τις ανοιχτά αντι μεταναστευτικές πολιτικές και το άγριο φλερτ της Γαλλικής Δημοκρατίας με τον εθνικισμό. Αλλά, ας μην πάμε ως την χώρα της Μασσαλιωτισας, και ας σκεφτούμε εδώ τα δικά μας, στο “όμορφο αλωνάκι” μας. Εξαιρετικός ο Μάνος Καρατζογιάννης στο ρόλο του αγνού εννιάχρονου Βικτόρ ενός παιδιού με τρομερή σωματική και διανοητική ανάπτυξη. Καταλαβαίνει τα πάντα, την ψευτιά και υποκρισία του κόσμου και παίρνει την απόφαση, αφού δεν μπορεί να τον αλλάξει, να επιλέξει τη μόνη διέξοδο που του έχει απομείνει τον Θάνατο. Από κοντά του ο Θανάσης Βλαβιανός η Νεκταρία Γιαννουδάκη η Αγγελική Μαρίνου η Μαριάννα Ντίρου η Ηλέκτρα Φραγκαδιακη η Τζίνη Παπαδοπούλου ο Θανάσης Χαλκιάς και τέλος ο Δημήτρης Φραγκιόγλου ανταποκρίνονται επάξια στους ρόλους τους. Ένα δύσκολο κείμενο για την χαμένη αθωότητα και την αντίσταση των δύο παιδιών απέναντι στο σαθρό περιβάλλον. Μέσα από τα μάτια του Βικτόρ παρακολουθούμε τη πορεία ενός παιδιού που αρνείται να μεγαλώσει κάνει την μίνι επανάσταση του και τελικά αφού καταλαβαίνει τη ματαιότητα που υπάρχει οδηγείται στην “λύτρωση”.

Γιάννης Σεβαστίκογλου, 1/05/2025

Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου αποτελεί μια δυναμική και ευρηματική ανάγνωση ενός κλασικού κειμένου και αναδεικνύει τον σουρεαλιστικό χαρακτήρα του έργου, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που συνδυάζει το κωμικό με το τραγικό. Η χρήση λιτών σκηνικών (Βίκυ Πάντζιου) και καλαίσθητων κοστουμιών (Βασιλική Σύρμα) ενισχύει την αίσθηση του παραλόγου και της αποξένωσης. Η σκηνοθεσία του Παπακωνσταντίνου ξεχωρίζει για την πολύ δουλεμένη χορογραφία της (έξοχη η κινησιολογία από τον Ηλία Χατζηγεωργίου), στήνοντας μια αρμονικά δεμένη ομάδα, που κινείται σαν μουσικό κουρδιστό όργανο, ζωντανεύοντας με πάθος, λεπτό χιούμορ και αληθινή προσήλωση το παράξενο σύμπαν του έργου. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, στον ρόλο του Βικτόρ, ιδανικός ερμηνευτής αντισυμβατικών ηρώων, αποδίδει με εντυπωσιακή ευαισθησία τον χαρακτήρα ενός παιδιού που, στα εννιά του χρόνια, διαθέτει την ευφυΐα και την οξυδέρκεια ενός ενήλικα. Η ερμηνεία του ισορροπεί ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και την ώριμη σκληρή κριτική ματιά, αποκαλύπτοντας τις υποκρισίες και τα ψέματα του κόσμου των ενηλίκων. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί του θιάσου αποδίδουν με συνέπεια και βάθος τους ρόλους τους, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός ενιαίου και συνεκτικού σκηνικού – και χορογραφικού σύμπαντος. Απόλυτα συμμετρική επί σκηνής με το Μάνο Καρατζογιάννη και με στοχευμένη ερμηνεία η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη ως Εστέρ. Εκφραστικότατη και με ιδιαίτερη αίσθηση αυτοσαρκασμού και κωμικότητας η Νεκταρία Γιαννουδάκη , σε μια ερμηνεία που συνδυάζει την κοινωνική επιτήδευση με τον ναρκισσισμό της ηρωίδας της. Ο Θανάσης Χαλκιάς υποδύεται τον πατέρα του Βικτόρ, Σαρλ, με μια ερμηνεία που αναδεικνύει από τη μια την πατρική αυστηρότητα και την αδυναμία κατανόησης του παιδιού του, αλλά και τη φαιδρότητα του κοινωνικού καθωσπρεπισμού του. Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου υποδύεται τον Στρατηγό, έναν αχαλίνωτο και γραφικό χαρακτήρα, με μια ερμηνεία που συνδυάζει την κωμική υπερβολή με την κοινωνική σάτιρα. Η παρουσία του στη σκηνή προσφέρει στιγμές γέλιου και προβληματισμού. Έξοχη η Τζίνη Παπαδοπούλου στο ρόλο της μητέρας του Βικτόρ. Η παρουσία της στη σκηνή προσδίδει βάθος στον χαρακτήρα, αποκαλύπτοντας τις αντιφάσεις της μητρικής φιγούρας. Η Αγγελική Μαρίνου ενσαρκώνει την Ίντα, μια γοητευτική κυρία με εντερικά προβλήματα, με μια ερμηνεία που αποκαλύπτει την κοινωνική υποκρισία και την επιφανειακή ευγένεια. Η σκηνική της παρουσία προσδίδει μια ειρωνική διάσταση στην παράσταση. Η Μαριάννα Ντίρου υποδύεται τη Λιλή, με χιούμορ και εξωστρέφεια, αναδεικνύοντας και τη σύγκρουση που φέρνει η κατώτερη θέση της. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Θανάση Βλαβιανό, ο οποίος, στον ρόλο του Αντουάν Μανιώ, καταφέρνει να συνδυάσει την ιλαρότητα με την τραγικότητα, προκαλώντας το γέλιο και τη συγκίνηση του κοινού. Η μουσική του Τηλέμαχου Μούσα και οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη συμπληρώνουν αρμονικά την παράσταση, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα και υπογραμμίζοντας τα δραματουργικά σημεία. Συνολικά, η παράσταση «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» στο Θέατρο Σταθμός αποτελεί μια επιτυχημένη και επίκαιρη αναβίωση ενός έργου που, παρά το πέρασμα του χρόνου, ξετυλίγει, με ακρίβεια και φαντασία, σκηνικά σύμπαντα που, αν και μετατοπισμένα στον χωροχρόνο, καθρεφτίζουν με τόλμη και βάθος την πολιτισμική και κοινωνική μας αλήθεια.

Kάτια Σωτηρίου, 26/05/2025, Είδαμε το Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία – Κριτική της Παράστασης

Με την πρώτη ανάγνωση φαίνεται ίσως «παρωχημένο» το εκπεμπόμενο μήνυμα, όμως εμβαθύνοντας στα ενδότερα του θεματικού ιστού, οι συμβολισμοί είναι επίκαιροι και αυτό έχει την ιδιαίτερη σημασία του, στη σύγχρονη εποχή μας που βρίθει κάκιστων ανατροπών, αδυσώπητων συγκρούσεων, γενοκτονιών και ειδεχθούς αρριβισμού. Πρωταγωνιστής είναι ο Μάνος Καρατζογιάννης, αεικίνητος, οξύς, αφοπλιστικός, σκέτος καταπέλτης. Συνδυάζει τα δύο άκρα, την τρυφερή παιδικότητα, με τη γνώση ενός έντιμου ενήλικα που παίρνοντας την εξουσία οφείλει να ξεσκεπάσει τα σκάνδαλα και να γκρεμίσει τα κάθε είδους κακώς κείμενα. Η ερμηνεία του εύθραυστη, αλλά και ανθεκτική παράλληλα, κερδίζει το θεατή, δημιουργώντας την πολυπόθητη μέθεξη. Ως ένας εκρηκτικός επαναστάτης θέλει την ημέρα των εννιάχρονων γενεθλίων του να σαρώσει κάθε τι παλιό και να αλλάξει τον κόσμο. Με τον Βικτόρ του αλωνίζει κυριολεκτικά στη σκηνή με το εναλλασσόμενο ύφος ανάμεσα στο τραγικό, την απόγνωση, την ευφυία, την ευελιξία, τον πόνο, τη δύναμη, την ειρωνεία και τη δραματική ένταση, με αποκορύφωμα το απρόβλεπτο τέλος του. Ο ρόλος είναι δύσκολος και πολυεδρικός, απαιτεί ταλέντο και συνέπεια στο προσδοκώμενο. Ο Μάνος Καρατζογιάννης όμως έχει δείξει και από τις άλλες του θεατρικές παρουσίες ότι βάζει ψυχή και νου στις θεατρικές του υποκρίσεις, αλλά και αγάπη και ευθυβολία στις σκηνικές του αναδύσεις. Ο Δημήτρης Ντάσκας έκανε τη μετάφραση, (βραβεύτηκε στο Eurodram το 2025), δίνοντας ένα ρέον αποτύπωμα και ζωτικότητα στους διαλόγους. Πάνω σε αυτό τον καμβά κτίζει τη σάτιρά του ο σκηνοθέτης Κώστας Παπακωνσταντίνου, με ευρηματικό τρόπο και σκηνική γοητεία. Λόγος, έκφραση και κίνηση οικοδομούν και αναπτύσσουν το μύθο, καθορίζοντας τον χειροποίητο χαρακτήρα του θεατρικού έργου. Αξιοσημείωτη η παραγωγή του γέλιου, με μέτρο, χωρίς να αλλοιώνεται ο στόχος του συγγράμματος, έτσι ώστε οι θεματικοί άξονες να υπηρετούν την κριτική του Βιτράκ έναντι της υποκρισίας και της αλαζονείας της αστικής τάξης της εποχής. Ο σκηνοθέτης «έντυσε» τους ηθοποιούς με έναν παράξενο ρεαλισμό που συνάδει με τη σουρεαλιστική υφή του περιεχομένου, συνεπικουρούμενος βέβαια από τη γελοιογραφική εκδοχή των προσώπων / «ηρώων». Παίζουν οι Αγγελική Μαρίνου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Θανάσης Χαλκιάς, Θανάσης Βλαβιανός, Δημήτρης Φραγκιόγλου, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη και Μαριάννα Ντίρου. Όλοι οι ηθοποιοί είναι αυθεντικοί, ταιριαστοί στο ρόλο τους, αφοσιωμένοι εργάτες της υποκριτικής τέχνης, ενίσχυσαν ο καθένας από το δικό του βήμα την εξελικτική εμβέλεια της παράστασης. Ξεχώρισε ο Θανάσης Βλαβιανός, ως Αντουάν Μανιώ, καθώς ταυτίστηκε με την ιλαρότητα του προσωπικού του αδιεξόδου, προκαλώντας «γέλιο», μέσα σε κλίμα τραγικό, αλλά κερδίζει τις εντυπώσεις και με την ανεπιτήδευτη αμεσότητα της ερμηνείας του. Τα λιτά σκηνικά υπογράφει η Βίκυ Πάντζιου, τα καλαίσθητα κοστούμια η Βασιλική Σύρμα, την ενδεικτική μουσική ο Τηλέμαχος Μούσας, τους διεισδυτικούς φωτισμούς ο Γιώργος Αγιαννίτης και την εύστοχη κίνηση ο Ηλίας Χατζηγεωργίου. Όλη η ομάδα των συντελεστών εργάστηκαν για το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ζωή Τόλη, 17/05/2025, Είδαμε την παράσταση «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ στο θέατρο Σταθμός | Enetpress

Άλλωστε, όπως έχει ήδη εντοπίσει η κριτική, σύγχρονες παραστάσεις του έργου στη Γαλλία έχουν αναδείξει την απέλπιδα τραγικότητα του Βικτόρ, η συμπεριφορά του οποίου παραπέμπει σε έναν σαιξπηρικό Άμλετ, σε εκείνη ενός παιδιού-άντρα που αντιλαμβάνεται τα πάντα πολύ καθαρά ώστε να μπορέσει να επιβιώσει εντός μιας οικογενειακής σήψης-κεκαλυμμένης βίας. Η παράσταση του Κώστα Παπακωνσταντίνου διαθέτει ένα μεγάλο ατού: την έξοχη μετάφραση με τα λογοπαίγνια και τις λεξιπλασίες του Δημήτρη Ντάσκα, η οποία υποβάλλει εντέχνως τη σουρεαλιστική καταγωγή του κειμένου. Διαθέτει επίσης έναν ιδανικό για τον ρόλο του Βικτόρ πρωταγωνιστή, τον ύψους άνω του 1.80 μέτρου αλλά ευκίνητο και ταυτόχρονα ικανό να χαράζει στο πρόσωπο την παιδική αφέλεια όσο και πονηράδα Μάνο Καρατζογιάννη, ο οποίος δίνει ουσιαστική υπόσταση στον ρόλο. Δίπλα του, ένα σύνολο αεικίνητων, μπουφόνικων, αλλά χωρίς να υπερβαίνουν τα όρια, ηθοποιών, στους διαφορετικούς ρόλους. (..) Το σκηνικό, με κυρίαρχο το μεγάλο τραπέζι με το λευκό πλούσιο τραπεζομάντηλο, τα κενά διαχωριστικά, τα ποικίλα σκηνικά αντικείμενα αστικού σπιτιού και τη μετατροπή του σε υπνοδωμάτια είναι της Βίκυς Πάντζιου. Τα επιτυχημένα στους τολμηρούς χρωματικούς συνδυασμούς και ως προς τις υφές τους κοστούμια, με μια απροσδιόριστη γεύση εποχής, είναι της Βασιλικής Σύρμα. Την εύστοχη κινησιολογία του Βικτόρ, αλλά και των υπολοίπων προσώπων, επιμελήθηκε ο Ηλίας Χατζηγεωργίου. Οι φωτισμοί, που δημιουργούσαν το κατάλληλο κοντράστ μεταξύ φωτεινότητας της σκηνής και σκουρόχρωμου φόντου, παίζοντας ταυτόχρονα με τις καταστάσεις είναι του Γιώργου Αγιαννίτη. Τέλος, τα εύστοχα μουσικά ακούσματα υπογράφει ο Τηλέμαχος Μούσας. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου κατέθεσε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του έργου του Βιτράκ, μπολιάζοντας το σουρεαλιστικά ευτράπελο και φαρσικό με απρόσμενες δόσεις απελπισίας, όπως αυτές εγγράφονται ανά διαστήματα στο πρόσωπο του Βικτόρ, ενός ευφυούς μικρομέγαλου με προδιαγεγραμμένη δραματική κατάληξη λόγω της εγκληματικά ανεύθυνης κοινωνίας που τον περιβάλλε.

Δημήτρης Τσατσούλης, 2/06/2025, Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία: Τα ατού της παράστασης του Κώστα Παπακωνσταντίνου | Athens Voice

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ

Site: http://stathmostheatro.com/