Η συγκινητική και συνάμα σκληρή ιστορία του «Γιάννη» ζωντανεύει ξανά, στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από τις 17 Ιανουαρίου 2025 και για λίγες παραστάσεις, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λιαρόπουλου. Το έργο γράφτηκε από την Ευαγγελία Γατσωτή στο πλαίσιο του 3ου Outreach Project, υπό την καθοδήγηση του συγγραφέα Βασίλη Κατσικονούρη, και προέκυψε από αποδελτιώσεις πραγματικών συνεντεύξεων, οι οποίες αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για τη δημιουργία μίας πρωτότυπης δραματουργίας. Στόχος της είναι να επαναπροσδιορίσει την πρόσληψη της αθέατης τοπικής μικροϊστορίας με όχημα τη μυθοπλασία.
Οι συντελεστές της παράστασης “Ο Γιάννης το βούδι” μιλούν στο travelgirl.gr λίγο πριν την πρεμιέρα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Οι συντελεστές της παράστασης απαντούν στην ερώτηση που τους θέσαμε με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο.
Ερώτηση: Αυτή η ιστορία σιωπής και συνενοχής, ποιο μήνυμα πιστεύετε ότι μπορεί να περάσει στους θεατές; Ή αν θέλετε, ποια συναισθήματα θα τους ξυπνήσουν;
Παναγιώτης Λιαρόπουλος (σκηνοθέτης)
Αυτή η αποσιωπημένη ιστορία πιστεύω, ένα από τα μηνύματα που θα περάσει στους θεατές, είναι ότι είναι και οι ίδιοι συνένοχοι. Συνένοχοι, όχι στην συγκεκριμένη ιστορία, αλλά σε άλλες ιστορίες που τους ήταν οικείες, ιστορίες για τις οποίες γνώριζαν και δεν μίλησαν. Για την αποσιώπηση και τη συγκάλυψη υπάρχει πάντα συλλογική ευθύνη, όταν ένα γεγονός απειλεί να διαταράξει τη συνοχή μιας κοινωνίας. Το έχω δει, το έχω βιώσει και δυστυχώς, δεν είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια ακόμη και σήμερα.
Σκηνοθετικός μου στόχος είναι να κατορθώσει να καθρεφτιστεί ο θεατής στην όψη των ενόχων. Να αναγνωρίζει την αγριότητα και την κατασπαρακτική ανάγκη που υπάρχουν μέσα του, πλάι στα οριακά συναισθήματα του έρωτα, του μίσους και της ζήλιας.
Ευαγγελία Γατσωτή (συγγραφέας)
Υπάρχει κάτι οικείο για μία μεγάλη γκάμα του κοινού, σ’ αυτή την ιστορία. Ίσως κάτι σαν το χριστιανικό «ως αμνός άμωμος επί σφαγής» ή κάτι σαν το σύγχρονο “13 Reasons Why”. Αυτό που προσλαμβάνω πολύ έντονα εγώ, από την οπτική του θεατή, είναι αυτή η αίσθηση του περιορισμού/εγκλεισμού. Το πόσο πειστικά χτίζεται σε έναν άνθρωπο η ψευδαίσθηση ότι αν δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες των ανθρώπων στον μικρόκοσμο στον οποίο ζει, δεν αξίζει να υπάρχει.
Θανάσης Λυσανδρόπουλος (ηθοποιός)
Δεν ξέρω αν θα ‘’περάσει’’ κάποιο μήνυμα, αλλά είμαι σίγουρος πως θα ξυπνήσει συναισθήματα στους θεατές καθώς θα αναγνωρίσουν στη συμπεριφορά των χαρακτήρων του έργου πτυχές ανθρώπων που όλοι γνωρίζουμε ή τουλάχιστον έχουμε γνωρίσει κάποια στιγμή στη ζωή μας, ή ακόμη και του ίδιου μας του εαυτού. Αυτός πιστεύω θα έπρεπε να είναι και ο στόχος κάθε έργου. Να αφήνει τον θεατή ελεύθερο να νιώσει, χωρίς να γίνεται διδακτικό.
Αλέξης Εφραιμίδης (μουσικός επί σκηνής)
Σε αυτή τη παράσταση θέλουμε ο θεατής να νιώσει συνένοχος και ένα με την πλοκή και τον κόσμο που περιγράφεται. Να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης σαν να είναι και ο ίδιος κομμάτι της ιστορίας. Συχνά συγκίνηση και καθοδήγηση μέσα από έναν περίπλοκο ιστό ιστοριών. Το μήνυμα που τείνει να επικοινωνήσει είναι της βαρβαρότητας της κοινωνικής σιωπής και συνοχής απέναντι σε αποτρόπαιες πράξεις
Φίλιππος Κοντογιώργης (ηθοποιός)
Τα συναισθήματα ενδεχομένως που θα ξυπνήσουν σε κάποιον βλέποντας την παράσταση είναι ενοχής ή και συνενοχής, θυμού μέχρι και ντροπής. Το πιο σημαντικό και αυτό που θα θέλαμε είναι να ξυπνήσει το θάρρος και η ψυχική δύναμη ώστε να σπάσει κάποιο άτομο την σιωπή του, το οποίο βιώνει κάτι παρόμοιο ή παρατηρεί κάποια παρόμοια κατάσταση γύρω του και στην καθημερινότητα του.Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από αυτό.
Γρηγόρης Πανταζής (ηθοποιός)
Σκέφτομαι ότι πολλές φορές έχει ακουστεί η λέξη εθελοτυφλούμε, απλά κάθε φορά κάπως έχω την εντύπωση ότι αυτή η λέξη χρησιμοποιείται σε πολύ «όμορφα» κείμενα ή σε πρωτοσέλιδα και μέχρι εκεί , αυτό ήταν .Η συγκεκριμένη παράσταση είναι η πραγματική απεικόνιση αυτής τη λέξης και μάλιστα στην χειρότερη μορφή της. Διότι, σε αυτόν τον τόπο, η κοινωνία όχι μόνο θέλησε ένα τόσο μεγάλο συμβάν, μια αυτοκτονία ενός παιδιού, να το κουκουλώσει αλλά φρόντισε να το ωθήσει προς αυτήν συμπεριφέροντας του σαν να μην υπήρχε καν όσο ζούσε, σαν να μην ήταν άνθρωπος. Κατά την διάρκεια της παράστασης σου ξυπνάει ένα αίσθημα οργής και θυμού βλέποντας την αντιμετώπιση που έχει ακόμη και από την ίδια του την μάνα , το οποίο καταλήγει σε μια βαθύτερη θλίψη .Η ιστορία του Γιάννη είναι σαν να περνάει ένα ποτάμι από πάνω σου και η φύση δεν μπορεί ποτέ να σε αφήσει ανεπηρέαστο .
Σταύρια Νικολάου (ηθοποιός)
Είναι μια ιστορία που συν τοις άλλοις μιλά για τη βία της σιωπηρής αποδοχής. Καλώς ή κακώς, όλοι μας καθημερινα γινόμαστε μάρτυρες μικρών ή μεγάλων συμβάντων στα οποία μένουμε θεατές , λέμε ένα δεν με αφορά, δεν ανακατεύομαι, δεν πάει όμως έτσι. Δεν αλλάζουν οι αντιλήψεις και οι κοινωνίες με ανοχή αλλά με δράση ή έστω αντίδραση. Εύχομαι να αφυπνίσει τέτοια αισθήματα στους θεατές. Πέραν της συγκίνησης που προκαλεί το έργο σαν φόρος τιμής σε ένα πρόσωπο που όχι μόνο δεν τιμήθηκε εν ζωή αλλά ατιμάστηκε, ελπίζω να φύγουν και να έχουν μετακινηθεί μέσα τους έστω στο ελάχιστο για το πώς θα σταθούν απέναντι στο επόμενο συμβάν βίας, μπούλινγκ, αδικίας. Να φύγουν θέλοντας να μην υπάρξουν άλλοι Γιάννηδες ανάμεσα μας.
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Παρασκευή – Σάββατο 21:30
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
€13, €10 (φοιτητικό, μαθητικό, πολυτέκνων, ΑΜΕΑ, άνω των 65, άνεργων, σπουδαστών δραματικών σχολών)
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
https://www.ticketservices.gr/event/mcf-o-giannis-to-voudi/?lang=el
Η παράσταση πραγματοποιείται με την υποστήριξη της μη κυβερνητικής οργάνωσης Inter Alia.