Όταν σκέφτεται κανείς το Άμπου Ντάμπι, η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι συνήθως οι επιβλητικοί ουρανοξύστες, η απέραντη άμμος και η χλιδή. Ωστόσο, υπάρχει ένα σημείο στο νησί Saadiyat όπου ο χρόνος μοιάζει να σταματά και η ανθρώπινη δημιουργία υποκλίνεται στο φως. Το Louvre Abu Dhabi δεν είναι απλώς ένα παράρτημα του διάσημου μουσείου· είναι ένα αρχιτεκτονικό ποίημα και ένα τολμηρό στοίχημα για την οικουμενικότητα της τέχνης.
Το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι: Γιατί αυτό το μουσείο πρέπει να μπει στη λίστα σας
Φτάνοντας στο μουσείο, το πρώτο πράγμα που σε καθηλώνει δεν είναι τα εκθέματα, αλλά το ίδιο το κτίριο, σχεδιασμένο από τον βραβευμένο με Pritzker αρχιτέκτονα Jean Nouvel. Καθώς περπατούσα προς την είσοδο, ένιωσα ότι πλησίαζα μια φουτουριστική μεδίνα που επιπλέει στο γαλαζοπράσινο της Περσικής Θάλασσας. Ο τεράστιος ασημένιος θόλος, βάρους 7.500 τόνων (σχεδόν όσο ο Πύργος του Άιφελ!), μοιάζει να αιωρείται πάνω από τα 55 λευκά κτίρια που απαρτίζουν το συγκρότημα. Αλλά η πραγματική μαγεία συμβαίνει όταν μπαίνεις κάτω από αυτόν.
Αν υπάρχει μια στιγμή που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, είναι η στιγμή που στάθηκα στην εξωτερική πλατεία, κάτω από τον θόλο. Ο Nouvel δημιούργησε μια πολύπλοκη γεωμετρική δομή από οκτώ στρώματα διάτρητου μετάλλου. Το αποτέλεσμα; Το φως του ήλιου φιλτράρεται και πέφτει στο δάπεδο και στους τοίχους σαν μια «βροχή από φως». Είναι μια εμπειρία σχεδόν θρησκευτική. Καθώς ο ήλιος κινείται, τα σχήματα αλλάζουν, θυμίζοντας τον τρόπο που το φως περνά μέσα από τα φύλλα των φοινίκων στις οάσεις. Εκεί, ανάμεσα στο μπετόν και το νερό, ένιωσα μια απίστευτη γαλήνη. Το μουσείο δεν σε προσκαλεί μόνο να κοιτάξεις, αλλά να αναπνεύσεις.
Η εσωτερική διαδρομή του διαφέρει από οποιοδήποτε άλλο μουσείο έχω επισκεφθεί. Αντί να χωρίζει τα έργα ανάλογα με την καταγωγή τους (π.χ. «Ελληνική Τέχνη», «Ισλαμική Τέχνη»), τα παρουσιάζει χρονολογικά. Στην ίδια αίθουσα, μπορείς να δεις μια αρχαία αιγυπτιακή σαρκοφάγο δίπλα σε ένα άγαλμα από την αρχαία Ελλάδα και ένα ανάγλυφο από τη Μεσοποταμία. Αυτή η επιλογή είναι συγκλονιστική. Σε αναγκάζει να δεις τις ομοιότητες των πολιτισμών, τις κοινές αγωνίες του ανθρώπου για τον θάνατο, τη θρησκεία και την ομορφιά, ανεξάρτητα από το πού βρισκόταν στον χάρτη.
Tip: Μην προσπαθήσετε να δείτε τα πάντα σε μια ώρα. Το μουσείο είναι χωρισμένο σε 12 κεφάλαια. Αφιερώστε χρόνο στο «Κεφάλαιο 1: Τα Πρώτα Χωριά», όπου η απλότητα των αρχαίων αντικειμένων σε κάνει να αναρωτιέσαι για την εξέλιξη της «προόδου».
Αν και οι συλλογές αλλάζουν και εμπλουτίζονται με δάνεια από τη Γαλλία, ορισμένα κομμάτια είναι εμβληματικά:
* Η Πριγκίπισσα της Βακτριανής: Ένα μικροσκοπικό, μυστηριώδες άγαλμα από την 3η χιλιετία π.Χ. που σε κοιτάζει με μια απόκοσμη ηρεμία.
* Ο Σωτήρας του Κόσμου (Salvator Mundi): Ακόμα κι αν δεν είναι πάντα σε έκθεση, η αύρα του Da Vinci πλανιέται στον χώρο.
* Σύγχρονα Έργα: Η αντίθεση ανάμεσα στις αρχαίες φιγούρες και τους πίνακες του Piet Mondrian ή του Jackson Pollock σου υπενθυμίζει ότι η τέχνη είναι ένας συνεχής διάλογος.
Προς το τέλος της επίσκεψής μου, δοκίμασα κάτι που δεν προσφέρει κανένα άλλο μουσείο στον κόσμο: Night Kayaking. Καθώς έπεφτε το σκοτάδι, επιβιβάστηκα σε ένα καγιάκ και κωπηλάτησα γύρω από το μουσείο. Βλέποντας τον φωτισμένο θόλο από τη θάλασσα, ένιωσα το μεγαλείο της κατασκευής. Το νερό που εισχωρεί μέσα στο μουσείο δεν είναι μόνο διακοσμητικό· είναι μέρος της ψυχής του. Το Άμπου Ντάμπι κατάφερε να παντρέψει το στοιχείο της ερήμου με τη θάλασσα μέσα από έναν ναό του πολιτισμού.
Πρακτικές συμβουλές για τον ταξιδιώτη
- Πότε να πάτε: Προτιμήστε αργά το απόγευμα (γύρω στις 16:00). Έτσι θα δείτε το μουσείο με το φως της ημέρας, θα απολαύσετε το ηλιοβασίλεμα από την καφετέρια και θα δείτε τον θόλο να φωτίζεται το βράδυ.
- Ενδυμασία: Παρόλο που το Άμπου Ντάμπι είναι σχετικά φιλελεύθερο, το μουσείο απαιτεί σεβασμό. Ένα ελαφρύ jacket είναι απαραίτητο, καθώς ο κλιματισμός εσωτερικά είναι αρκετά ισχυρός.
- Εισιτήρια: Κλείστε τα online. Η ουρά μπορεί να είναι μεγάλη, ειδικά τα Σαββατοκύριακα.
Φεύγοντας από το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι, δεν ένιωσα απλώς ότι «είδα μερικούς πίνακες». Ένιωσα ότι έγινα μάρτυρας μιας γέφυρας που ενώνει την Ανατολή με τη Δύση. Σε έναν κόσμο που συχνά εστιάζει στις διαφορές μας, αυτό το μουσείο στέκεται ως υπενθύμιση ότι η δημιουργικότητα είναι η κοινή μας γλώσσα. Αν βρεθείτε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, μην το δείτε απλώς σαν μια στάση σε μια λίστα αξιοθέατων. Αφεθείτε στη «βροχή από φως» και αφήστε την τέχνη να σας διηγηθεί την ιστορία του κόσμου από την αρχή.