Τον Βαγγέλη Λάσκαρη όσοι πηγαίνετε θέατρο, τον γνωρίζετε. Ένας άνθρωπος ουσιαστικά μορφωμένος με παιδεία που λίγοι την΄εχουν στις μέρες μας. Φέτος λοιπόν ανεβάζει τον Συγγραφέα. Ένα έργο δύσκολο με κεντρικό θέμα τη βία. “Όλοι μας έχουμε δεχθεί κι έχουμε ασκήσει βία”, μου λέει κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Ο αγαπημένος σκηνοθέτης είχα την χαρά να μου μιλήσει για την παράσταση η οποία έχει φέρει τα πάνω κάτω στα θεατρικά δρώμενα. Δεν μπορείς να πεις κάτι για αυτήν, αρκεί μόνο να αφιερώσεις ένα βράδυ και να πας να την παρακολουθήσεις.
Ο Συγγραφέας. Ένα πολύ δύσκολο έργο με κεντρικό θέμα τη βία. Αρχικά θέλω να μου πεις λίγα λόγια αυτό.
Θέλω να το αποφύγω αυτό. Πάντα θέλω να αποφεύγω να απαντάω αυτή την ερώτηση μιας και οι περισσότερες συνεντεύξεις ξεκινάνε έτσι. Μπορεί κάποιος να διαβάσει τα δελτία τύπου και να μάθει εξάλλου. Ειδικά φέτος όμως και στη παράσταση του “Συγγραφέα” προτρέπουμε τον κόσμο να μην γκουγκλάρει και να μην ψάξει. Απλά να έρθει. Να ακούσει, να δει, να νιώσει, να μοιραστεί με τους γύρω του. Του προτείνουμε μια ξεχωριστή εμπειρία θεάτρου. Είναι μια παράσταση πρόταση και ένα έργο μοναδικό, αφού δεν θα συναντήσεις κάτι αντίστοιχο. Ο Τιμ Κράουτς σε μια στιγμή μεγαλειώδη εμπνεύστηκε αυτή τη συνθήκη και αισθάνομαι τυχερός που εμπλέκομαι σε αυτή την ιστορία.
Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Ήταν κάτι που ήθελες να κάνεις από καιρό;
Το έργο μου του πρότεινε ο Κώστας Μπάρας, έχει μια απίστευτη βιβλιοθήκη και έχει δει πολύ θέατρο και ταυτίζεται το γούστο μας. Ο Γιώργος Στριφτάρης ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που θα ήθελα να παίξει τον ρόλο του Συγγραφέα. Γνωριζόμαστε κάποια χρόνια και μας δένει μια φιλία που από πλευράς μου ξεκίνησε από ένα θαυμασμό ως προς την προσωπικότητα του και την καλλιτεχνική του αξία. Μου αρέσει το μυαλό του. Από πλευράς του νιώθω μια φροντίδα προς το πρόσωπο μου. Είναι πολύ τρυφερό να συμβαίνει αυτό στη δουλειά μας. Βοηθάει εμάς τους νεότερους στη δουλειά να προχωράμε και να προσπαθούμε περισσότερο και περισσότερο όταν αισθανόμαστε πως υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που νοιάζονται. Και ειδικά σε αυτή τη δουλειά που είναι τόσο δύσκολη. Ο Άρης Κυπριανού είναι από την άλλη πλευρά ένας ηθοποιός με πολύ ταλέντο, που δουλεύει ακατάπαυστα με τον οποίο επικοινωνούμε πια με τα μάτια. Υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση εμπιστοσύνης που εμένα μου παρέχει σιγουριά. Με τον Στέλιο Ψαρουδάκη και την Άννα Κολιοφώτη δουλέψαμε για πρώτη φορά φέτος. Δεν γνωριζόμασταν. Είχα παρακολουθήσει μόνο δουλειές τους και τους εκτιμούσα. Είμαι ευγνώμων που τους γνώρισα, που με εμπιστεύτηκαν, που δουλέψαμε και για όσα δίνουν στην παράσταση.
Όσοι έχουν έρθει να δουν το έργο, απλά προτρέπουν τους υπόλοιπους να πάνε. Θέλω να μου πεις 3 λόγους που προτρέπεις το αθηναϊκό κοινό να δει την συγκεκριμένη παράσταση.
Αναρωτιέμαι με τόσα που έχουν ακούσει δεν είναι περίεργοι να δουν τι γίνεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Vault.
Τι δυσκολίες βρήκες στην σκηνοθεσία του έργου; Που όπως έχω μάθει το αποτέλεσμα σε δικαιώνει με το παραπάνω.
Δεν ξέρω αν με δικαιώνει και δεν με αφορά αν και μου αρέσει να το ακούω. Καμία σκηνοθεσία δεν είναι εύκολη. Κάθε έργο, κάθε παράσταση έχει τις δικές του προκλήσεις. Ποτέ δεν καταφέρνεις να κατακτήσεις τα πάντα. Όσο προσπαθείς τόσο προοδεύεις στην διαδικασία. Καμία παράσταση δεν ολοκληρώνεται ουσιαστικά. Απλά φτάνει η ημερομηνία που πρέπει να παρουσιαστεί. Συνεχώς ανακαλύπτεις πράγματα.
Τα έργα που έχουν σκληρές δόσεις αλήθειας πιστεύεις ότι έχουν πέραση στο κοινό; Άλλο είναι να βλέπεις κάτι σε ταινία στο σινεμά ή στο σπίτι και άλλο στο θέατρο.
Δεν συμφωνώ. Κάθε μέσο έχει την δική του δυναμική αλλά και την δική του μηχανική. Σημασία έχει τι διαλέγεις να δεις, τι να ακούσεις κι όχι το μέσο. Δηλαδή που θα το δεις. Παντως την Αλήθεια που λες, σκληρή ή μαλακή δεν την ξέρω ούτε εγώ. Πώς να την πω; Αν αλήθεια σημαίνει να μην ξεχάσω, από το στερητικό α και την λήθη τότε αυτό με αφορά. Να επισημάνω, να υπενθυμίσω, να σου δημιουργήσω μια ανησυχία, μια σκέψη γύρω από μια θεματική. Σίγουρα δεν κάνεις θέατρο προσπαθώντας να ικανοποιήσεις το κοινό. Αν κάτι βλέπουν και τους αφορά θα σε ακολουθήσουν. Αν έχεις να πεις κάτι ουσιαστικό θα βρεθούν αυτιά να σε ακούσουν. Το πόσοι δεν ξέρω αν έχει σημασία. Είναι σημαντικό να νιώθεις πως υπάρχει αποδοχή, σε βοήθα να ζήσεις από την δουλειά σου που είναι σίγουρα αναγκαίο και πρωταρχικό, γιατί αν δεν μπορείς να επιβιώσεις πως θα κάνεις θέατρο. Όμως η ανάγκη, αυτό που σε κινητοποιεί στη τέχνη δεν είναι η εμπορικότητα. Υπάρχει μια παραδοξότητα σε όλο αυτό το κατανοώ αλλά αυτό κάνει και το επάγγελμα μας ξεχωριστό και τόσο δύσκολο.
Όσοι έχουν δει ήδη το έργο, πόσες διαφορές θα εντοπίσουν πάνω στην σκηνή;
Δεν είχα δει την παράσταση στο Νέο Κόσμο! Αλλά φαντάζομαι πολλές. Εδώ σε μας κάθε βράδυ η μια παράσταση δεν μοιάζει με την άλλη.
Βία στη ζωή σου έχεις δεχθεί; Ενδεχομένως να είχες προσωπική εμπειρία και να σε βοήθησε στην σκηνοθεσία αλλά και στην καλύτερη ερμηνεία των ρόλων.
Όλοι μας έχουμε δεχθεί και έχουμε ασκήσει βία. Και φυσικά την βλέπουμε. Υπάρχει μια καθημερινή μας έκθεση σε εικόνες βίας. Δεν έχει σημασία αν έχω προσωπική εμπειρία. Όπως λέει ο Συγγραφέας στο έργο: “Μερικοί νόμισαν, υποθέτω, πως όλα αυτά ήταν δικά μου βιώματα- απ’ όταν ήμουν παιδί. Καμία σχέση […]. Απλά είχα ερευνήσει το θέμα σε βάθος, η δουλειά μου εμένα είναι να τα παρουσιάζω,όχι να τα έχω ζήσει […[ Η βία δεν είναι το κεντρικό θέμα του έργου, έτσι που έχει γίνει όμως η ζωή δεν μπορείς να την αποφύγεις. Τη βια. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας.”
Ποια θεωρείς την πιο συγκλονιστική στιγμή στην παράσταση;
Δεν θα την αποκαλύψω! Μας ακούνε, μπορώ να στην πω στο αυτί!!!