Ο λόγος που ταξιδεψα στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα ήταν γιατί θα γεννούσε η παιδική μου φίλη που θα έχω την τιμή να είμαι και η νονά του μικρού Μάριου! Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Μετά την απώλεια της μητέρας μου δεν ήξερα πώς θα επέστρεφα στην Καβάλα. Ο άνθρωπος όμως πρέπει να βρίσκει δύναμη και να συνεχίζει τη ζωή. Του αρέσει δεν του αρέσει αυτό γίνεται. Κι αυτός ο λόγος ήταν πολύ ευχάριστος.
Μία ημέρα λοιπόν πριν την προγραμματισμένη γέννα, βρέθηκα εκεί κοντά στους αγαπημένους μου ανθρώπους. Στους ανθρώπους που ήθελα να περάσω χρόνο μαζί τους. Που τους αγαπώ και με αγαπούν. Μεταξύ αυτών είναι η Βαλεντίνη Καραμπουρνιώτη και ο Ορέστης Νικολαίδης. Είμαστε πλέον οικογένεια. Μας έχουν ενώσει πολλά. Χαρές λύπες και καταστάσεις που για κάποιους φαντάζουν απίθανες. Κι όμως. Ενωμένοι καταφέραμε να περάσουμε πολλά μαζί.
Στις 16 Μαρτίου στις 08.30 ακούσαμε το πρώτο κλάμα του. Ο Μάριος ήρθε στη ζωή και μας γέμισε χαρά και δάκρυα ευτυχίας. Η Βαλεντίνη συγκινημένη δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της ενώ ο Ορέστης πιο ψύχραιμος παρακολούθησε τη γέννα, κοντά στην σύζυγό του. Ο μικρός μας έκλεψε την καρδιά μας. Τον κοιτούσα και δεν το πίστευα. Ένα τόσο δα ανθρωπάκι μας έκανε να τρελαθούμε από τη χαρά μας.
Θεωρώ ευλογημένη τη γυναίκα που όταν το θέλει, αποκτά το δικό της παιδί. Οι στιγμές αυτές όπως μου εξομολογήθηκε η Βαλεντίνη δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις. Το δωμάτιο στην κλινική γέμισε ασφυκτικά με δώρα καθώς το κορίτσι μου είναι από τις πιο αγαπητές γυναίκες της Καβάλας.
Μία ημέρα πριν αναχωρήσω για την Αθήνα όταν μείναμε μόνες στο δωμάτιο με την Βαλεντίνη, τη μαμά της και την νονά μου βγάλαμε από το ψυγείο την τούρτα-κέικ που έφερα από το Cap Cap και ξεκινήσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες με την Ανθούλα (μητέρα της ΒΑλεντίνης) να φτιάχνει το ντεκόρ!
Μπορεί να μην τους χόρτασα όσο θα ήθελα αλλά σύντομα θα ξαναβρεθώ κοντά τους. Σας αγαπώ όλους!