Είναι από τους ηθοποιούς που σπάνια δίνει συνεντεύξεις και το κάνει μόνο όταν έχει να πει κάτι ουσιαστικό. Είναι πολυτάλαντος και φέτος από ότι φαίνεται είναι η χρονιά του καθώς ο Συγγραφέας όπου και πρωταγωνιστεί είναι από τις παραστάσεις που θα θυμάσαι για πάντα στη ζωή σου. Ένα έργο σκληρό όπου κανείς δεν μπορεί να σου πει την περίληψη. Αρκεί μόνο να το δεις. Τον συνάντησα στα καμαρίνια και φυσικά κάναμε μία συζήτηση για τη θεατρική παράσταση και τα βαθύτερα νοήματά της.
Γιώργο μου καταρχήν θέλω να μου πεις λίγα λόγια για την παράσταση και πώς προέκυψε η πρόταση
Είναι ένα θεατρικό πείραμα που σπάει όλες τις συνθήκες μίας παράστασης έτσι όπως έχουμε συνηθίσει. Ένα κοινωνικό πείραμα που ξεκινάει απ τους θεατές και καταλήγει σ΄ αυτούς. Είναι μία ροκ κατάσταση όπου θα γελάσεις, θα κλάψεις, θα αισθανθείς, θα καταλάβεις, θα αναλάβεις την ευθύνη σου.
Χτυπάει λοιπόν νωρίς το πρωί το τηλέφωνο κι είναι ο Βαγγέλης Λάσκαρης, πολύ καλός μου φίλος, συνεργάτης, αλλά και σκηνοθέτης του εγχειρήματος. Ακολουθεί ο διάλογος:
-Ωχ! Με παίρνεις για καλό τέτοια ώρα?
-Άσε την γκρίνια και διάβασε ένα κείμενο που σου στέλνω. Διάβασέ το και πές μου αν σε ενδιαφέρει. Θέλω να παίξεις εσύ. Απάντησέ μου αν μπορείς σε τρεις ημέρες.
-Ωχ!
Βρέθηκες σε δίλημμα αν θα πρέπει να πεις το ναι ή το είπες αμέσως
Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αρνηθώ. Με το που διάβασα το κείμενο, το βρήκα αριστούργημα. Μου πήρε τρεις μέρες να συνέλθω. Κολακεύτηκα φυσικά για την επιλογή του, είχα εμπιστοσύνη στο ένστικτο και το ταλέντο του, αλλά του απάντησα μετά από πέντε ημέρες. Έτσι για να τον “τιμωρήσω”.
Από το έργο ποιά είναι η πιο συγκλονιστική στιγμή για σένα και ποια πανω στην σκηνή
Το φινάλε του δύσκολα θα σε αφήσει ανεπηρέαστο. Αλλά και με όλη τη δομή του έργου έτσι όπως έχει κατασκευαστεί απ τον Τιμ Κράουτς. Ολόκληρος ο Θεατρικός χώρος γίνεται σκηνή κι όλοι έχουν το δικό τους κομμάτι να καταθέσουν με τον τρόπο τους. Ηθοποιοί και θεατές. Δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ούτε ανισότητες. Αυτό από μόνο του είναι συγκλονιστικό.
Η βία είναι μέσα στην κοινωνία μας. Είναι ο Έλληνας θεατής που θα πει εύκολα το ναι σε μία τέτοια παράσταση που είναι πιο σκληρη;
Ο Έλληνας θεατής πρώτα απ όλα, καλά θα κάνει να πηγαίνει Θέατρο. Είναι ένας τρόπος να προστατέψει και να φροντίσει τα όνειρα και τη φαντασία του. Αν δεν τον ταράζει η βία στην καθημερινότητά του, τότε ας αναλάβει την ευθύνη του. Τα καλιτεχνικά έργα εμπνέονται απ τα έργα των ανθρώπων. Δεν ξέρω επομένως αν υπάρχουν σκληρά έργα, υπάρχουν αποτρόπαιες πράξεις, κοιμισμένες συνειδήσεις, ενταφιασμένα αισθήματα.
Τι σου λένε οι θεατές αφότου δουν την παράσταση
Τα καλύτερα, τι άλλο?
Πες μου μερικούς λόγους για να δει κάποιος τον Συγγραφέα
Είναι βέβαιο πως δεν έχει αντιμετωπίσει ξανά κάτι τέτοιο, εκτός κι αν ξανέρθει στην παράσταση που θα τον περιμένει πάλι κάτι καινούριο.
Τι δυσκολίες βρήκες πάνω στο ρόλο σου
Η μεγάλη μου δυσκολία σε αυτόν αλλά και σε αλλους ρόλους, είναι να μπορέσω να συμφιλιωθώ με την ύπαρξη μου.
Εχεις δεχθεί βία στη ζωή σου κι έχεις ασκήσει εσύ ποτέ;
Είναι κάτι που αναπόφευκτα συμβαίνει στον καθένα μας. Το ζήτημα είναι τι σημαίνει να ζεις κάθε μέρα μ’ αυτήν τη βία γύρω σου και εντός σου, πως μαθαίνεις να την αναγνωρίζεις, να την αντιμετωπίζεις, να εξοικειωνεσαι μαζί της, ή να αντιδράς.
Τρία προτερήματα και τρία ελαττώματα του χαρακτήρα σου
Ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση, εργατικότητα είναι και προτερήματα και, αχ και ελαττώματά μου, δυστυχώς. Τι?Όχι?
Ρόλους που θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον
Αφήστε με ήσυχο δεν ξέρω. Ό,τι ρόλους ήθελα να κάνω, δεν τους έκανα ποτέ.
Η τηλεόραση σε ενδιαφέρει;
Για ποιό λόγο?
12. Επόμενα σχέδια.
Δεν κάνω σχέδια. Δουλεύω πολύ γι αυτά που με ενδιαφέρουν στο τώρα. Μου πήρε καιρό για να το καταλάβω αυτό. Εργάζομαι λοιπόν, για το φωτογραφικό μου έργο με τίτλο Asylum εδώ και τρία χρόνια κι ελπίζω σύντομα να το ολοκληρώσω ώστε να πάρει το δρόμο της έκδοσης. Θα είναι το δεύτερο φωτογραφικό μου λεύκωμα μετά το Phosphorus. Θεατρικά δεν ξέρω ποιός άλλος τρελός θα με πάρει τηλέφωνο να με ξυπνήσει πρωί πρωί και να μου βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Τώρα για σπίτι με πισίνα και διακοπές σε εξωτικά μέρη τι να σου πω. Μακάρι?